Lezersrecensie
Niets is wat het lijkt!
De vleermuismoorden - Toni Coppers
Genre; Thriller
Uitgever; Manteau/WPG
ISBN; 9789022332061
Uitvoering; paperback
Aantal pagina’s; 313
Uitgave; september 2015
Met dank aan Uitgever Manthau/WPG en Ellen voor dit recensie-exemplaar.
Over de auteur;
Toni Coppers (°1961) is schrijver en woont in Antwerpen. Hij creëerde met zijn speurder Liese Meerhout een sympathiek en herkenbaar personage. ‘Niets is ooit’, het eerste boek in de reeks rond Liese Meerhout, werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. ‘De geheime tuin’ en ‘Iris was haar naam’ ontvingen een Diamanten Kogelnominatie. Met ‘Dood water’ won Toni Coppers de Hercule Poirotprijs en werd hij genomineerd voor De Gouden Strop. Zijn misdaadromans worden verfilmd voor VTM.
***
Het is begin december, en vriesweer. Als een busje met Britse zakenlui te pletter rijdt tegen de gevel van een bank, wordt gevreesd voor een aanslag. Ondertussen zoekt een verveelde commissaris Liese Meerhout naar een nieuwe woning en kan haar hoofdinspecteur Masson maar niet zwijgen over zijn vakantie in Portugal, waar hij niet alleen zo veel mogelijk cafés, maar ook een bibliotheek vol vleermuizen heeft bezocht. Als de vermeende aanslag een moord blijkt te verhullen, komt de zaak op Lieses bord terecht. Niet lang daarna wordt een rechter vermoord en pleegt iemand een aanslag op haar leven. Met de hulp van Masson duikt Liese onder in een hotelletje in de binnenstad. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Liese en Masson op zoek zijn naar een tegenstrever van formaat. Want hoe stop je een moordenaar die letterlijk niets meer te verliezen heeft?
Samenvatting;
Als een busje met Britse reisagenten crasht op de Frankrijklei in Antwerpen lijkt dit geen zaak voor Liese Meerhout en haar team. Niets wijst op moord. Als enkele uren later de ‘aanslag’ opgeëist wordt, is het nog steeds geen zaak voor Liese. Pas als uit de autopsie duidelijk wordt dat de chauffeur die trouwens een ex-flik blijkt te zijn, is vermoord smijt Liese zich op de zaak.
Als er enkele dagen later een rechter vermoord wordt en er bemoeienissen van hogerhand komen, loopt iedereen op eieren en worden woorden gewikt en gewogen. Hoe ze ook verder zoeken en spitten in het verleden van beide slachtoffers, het team vindt geen enkele verband tussen de twee moorden. Het enige aanknopingspunt dat ze hebben is, dat op beide plaatsen een man in een zwart pak gezien is.
Na haar jacht op Kerstcadeautjes staat Liese op de parking van het shoppingcentrum oog in oog met de man in het zwarte pak en voor ze het weet vliegen de kogels rond haar oren. Daarbij wordt ze geraakt. Liese denkt de man herkend te hebben. Volgens hoofdcommissaris Frank Torfs hoge tijd dat Liese onderduikt. Masson weet een adresje in de Antwerpse binnenstad.
Liese blijft zich verder bezig houden met haar onderzoek en bijt zich vast in de herkenning van de man in het zwart. Als blijkt dat ze het bij het rechte eind heeft, komt het onderzoek in een kleine stroomversnelling. Toch lukt het niet om een link te leggen met de verschillende slachtoffers en de aanslag op haar. Tot Masson nog eens over zijn vleermuizen verteld die hij op vakantie zag in Mafra. Stilletjesaan wordt het Liese duidelijk en weet ze dat ze op het goede spoor zit.
Conclusie;
Het verhaal begint op 3 december en Coppers maakt meteen een goed begin, want wat heeft het één met het ander te maken? Door langzaam naar de plot toe te werken en het geheel erg mysterieus te houden is er sprake van interactie met de lezer. Je denkt mee en er komen steeds meer vragen boven borrelen; hoe zit het nu in elkaar? Niet alleen Liese en haar team zitten muurvast, maar als lezer word je ook niet veel wijzer wat de moorden betreft. Het verhaal kabbelt rustig verder, wat niet negatief bedoeld is, want Coppers weet het boeiend te houden.
Toen ik dik over de helft van het verhaal was, dacht ik het eindelijk te weten. In grote lijnen was dat ook zo, maar de eigenlijke uiteenzetting van de moorden krijg je pas naar het einde van het boek. Coppers weet het spannend te maken. Je ‘moet’ verder lezen, je ‘moet’ weten hoe het in elkaar zit!
In ‘De vleermuismoorden’ worden de karakters nog meer uitgewerkt. Zo kom je meer te weten over Masson en zijn liefde voor reizen, zijn whisky en zijn vrouw. En Liese maakt voor zichzelf de balans op nu ze naar de veertig gaat. Ze komt tot het besef dat ze nog steeds alleen is en dat haar sociaal leven eigenlijk niet veel voorsteld. Liese gaat opzoek naar een andere woonst. Niet enkel de erbarmelijke toestand van haar appartementje is de reden voor verhuizen, maar door de renovatie in de Zoo, waar zij vlakbij woont, ziet zij binnenkort ook ‘haar’ lange viervoeters, de giraffen niet meer en daar heeft ze het veel moeilijker mee.
Toch vind ik het jammer dat in de korte inhoud (achterflap) een regel staat waardoor, eenmaal op dit punt in het boek aangekomen, er direct heel wat duidelijk wordt. (hier kan ik niet over uitweiden ivm spoilers, maar wie het boek gelezen heeft zal zeker weten over wat ik het heb) Voor mij nam dit op dat moment een groot deel van de spanning weg. Langs de andere kant wordt daar ook duidelijk hoe Coppers aan de titel van zijn boek gekomen is, want als je denkt dat het over vleermuizen gaat, word je toch op het verkeerde been gezet. Hier is over nagedacht en mooi verwerkt in het hele verhaal.
Op de cover, niet onbelangrijk voor een boek, prijkt Coppers zijn naam in grote gouden letters, met de titel in witte druk. Dit is typisch aan de boeken van deze auteur. Niet dat zijn naam altijd in goud gedrukt is, maar wel in groot lettertype en dikwijls in een opvallende kleur. Een mysterieuze foto van een landhuis in de sneeuw deed me lang twijfelen wat dat uiteindelijk met de titel en het verhaal te maken had, maar het ‘plaatje’ klopt. Ook geeft de cover goed weer dat het om een verhaal in de winter gaat met de sneeuw en donkere kleuren. Ik geef de cover graag een 8.
Dat Coppers met vlotte pen schrijft is niets nieuws. In ‘De vleermuismoorden’ is dit niet anders. Geen moeilijk taalgebruik en voor iedereen toegankelijk. Ook nu is er weer die subtiele humor in terug te vinden. Daarbij moet ik denken aan de kleur van Liese haar auto, champagnegeel, die op slechte dagen haar eerder aan een ‘rijdende urinestraal’ doet denken of het vergelijk van Masson met Maigret op bladzijde 96. Kortom, na de zoveelste Liese Meerhout voelt het allemaal heel vertrouwd aan.
Coppers heeft nog maar eens bewezen dat hij zijn weg in thrillerland heeft gevonden. Na dit boek te hebben gelezen, kijk ik uit naar de volgende Liese Meerhout, want er zijn nieuwe mogelijkheden geschapen na ‘De vleermuismoorden’.
Ook deze keer wist Coppers mij te boeien en te verrassen, want niets is wat het lijkt. Daarom 4 sterren voor deze ‘Vleermuismoorden’.
Karin
Team - DPB
Genre; Thriller
Uitgever; Manteau/WPG
ISBN; 9789022332061
Uitvoering; paperback
Aantal pagina’s; 313
Uitgave; september 2015
Met dank aan Uitgever Manthau/WPG en Ellen voor dit recensie-exemplaar.
Over de auteur;
Toni Coppers (°1961) is schrijver en woont in Antwerpen. Hij creëerde met zijn speurder Liese Meerhout een sympathiek en herkenbaar personage. ‘Niets is ooit’, het eerste boek in de reeks rond Liese Meerhout, werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. ‘De geheime tuin’ en ‘Iris was haar naam’ ontvingen een Diamanten Kogelnominatie. Met ‘Dood water’ won Toni Coppers de Hercule Poirotprijs en werd hij genomineerd voor De Gouden Strop. Zijn misdaadromans worden verfilmd voor VTM.
***
Het is begin december, en vriesweer. Als een busje met Britse zakenlui te pletter rijdt tegen de gevel van een bank, wordt gevreesd voor een aanslag. Ondertussen zoekt een verveelde commissaris Liese Meerhout naar een nieuwe woning en kan haar hoofdinspecteur Masson maar niet zwijgen over zijn vakantie in Portugal, waar hij niet alleen zo veel mogelijk cafés, maar ook een bibliotheek vol vleermuizen heeft bezocht. Als de vermeende aanslag een moord blijkt te verhullen, komt de zaak op Lieses bord terecht. Niet lang daarna wordt een rechter vermoord en pleegt iemand een aanslag op haar leven. Met de hulp van Masson duikt Liese onder in een hotelletje in de binnenstad. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Liese en Masson op zoek zijn naar een tegenstrever van formaat. Want hoe stop je een moordenaar die letterlijk niets meer te verliezen heeft?
Samenvatting;
Als een busje met Britse reisagenten crasht op de Frankrijklei in Antwerpen lijkt dit geen zaak voor Liese Meerhout en haar team. Niets wijst op moord. Als enkele uren later de ‘aanslag’ opgeëist wordt, is het nog steeds geen zaak voor Liese. Pas als uit de autopsie duidelijk wordt dat de chauffeur die trouwens een ex-flik blijkt te zijn, is vermoord smijt Liese zich op de zaak.
Als er enkele dagen later een rechter vermoord wordt en er bemoeienissen van hogerhand komen, loopt iedereen op eieren en worden woorden gewikt en gewogen. Hoe ze ook verder zoeken en spitten in het verleden van beide slachtoffers, het team vindt geen enkele verband tussen de twee moorden. Het enige aanknopingspunt dat ze hebben is, dat op beide plaatsen een man in een zwart pak gezien is.
Na haar jacht op Kerstcadeautjes staat Liese op de parking van het shoppingcentrum oog in oog met de man in het zwarte pak en voor ze het weet vliegen de kogels rond haar oren. Daarbij wordt ze geraakt. Liese denkt de man herkend te hebben. Volgens hoofdcommissaris Frank Torfs hoge tijd dat Liese onderduikt. Masson weet een adresje in de Antwerpse binnenstad.
Liese blijft zich verder bezig houden met haar onderzoek en bijt zich vast in de herkenning van de man in het zwart. Als blijkt dat ze het bij het rechte eind heeft, komt het onderzoek in een kleine stroomversnelling. Toch lukt het niet om een link te leggen met de verschillende slachtoffers en de aanslag op haar. Tot Masson nog eens over zijn vleermuizen verteld die hij op vakantie zag in Mafra. Stilletjesaan wordt het Liese duidelijk en weet ze dat ze op het goede spoor zit.
Conclusie;
Het verhaal begint op 3 december en Coppers maakt meteen een goed begin, want wat heeft het één met het ander te maken? Door langzaam naar de plot toe te werken en het geheel erg mysterieus te houden is er sprake van interactie met de lezer. Je denkt mee en er komen steeds meer vragen boven borrelen; hoe zit het nu in elkaar? Niet alleen Liese en haar team zitten muurvast, maar als lezer word je ook niet veel wijzer wat de moorden betreft. Het verhaal kabbelt rustig verder, wat niet negatief bedoeld is, want Coppers weet het boeiend te houden.
Toen ik dik over de helft van het verhaal was, dacht ik het eindelijk te weten. In grote lijnen was dat ook zo, maar de eigenlijke uiteenzetting van de moorden krijg je pas naar het einde van het boek. Coppers weet het spannend te maken. Je ‘moet’ verder lezen, je ‘moet’ weten hoe het in elkaar zit!
In ‘De vleermuismoorden’ worden de karakters nog meer uitgewerkt. Zo kom je meer te weten over Masson en zijn liefde voor reizen, zijn whisky en zijn vrouw. En Liese maakt voor zichzelf de balans op nu ze naar de veertig gaat. Ze komt tot het besef dat ze nog steeds alleen is en dat haar sociaal leven eigenlijk niet veel voorsteld. Liese gaat opzoek naar een andere woonst. Niet enkel de erbarmelijke toestand van haar appartementje is de reden voor verhuizen, maar door de renovatie in de Zoo, waar zij vlakbij woont, ziet zij binnenkort ook ‘haar’ lange viervoeters, de giraffen niet meer en daar heeft ze het veel moeilijker mee.
Toch vind ik het jammer dat in de korte inhoud (achterflap) een regel staat waardoor, eenmaal op dit punt in het boek aangekomen, er direct heel wat duidelijk wordt. (hier kan ik niet over uitweiden ivm spoilers, maar wie het boek gelezen heeft zal zeker weten over wat ik het heb) Voor mij nam dit op dat moment een groot deel van de spanning weg. Langs de andere kant wordt daar ook duidelijk hoe Coppers aan de titel van zijn boek gekomen is, want als je denkt dat het over vleermuizen gaat, word je toch op het verkeerde been gezet. Hier is over nagedacht en mooi verwerkt in het hele verhaal.
Op de cover, niet onbelangrijk voor een boek, prijkt Coppers zijn naam in grote gouden letters, met de titel in witte druk. Dit is typisch aan de boeken van deze auteur. Niet dat zijn naam altijd in goud gedrukt is, maar wel in groot lettertype en dikwijls in een opvallende kleur. Een mysterieuze foto van een landhuis in de sneeuw deed me lang twijfelen wat dat uiteindelijk met de titel en het verhaal te maken had, maar het ‘plaatje’ klopt. Ook geeft de cover goed weer dat het om een verhaal in de winter gaat met de sneeuw en donkere kleuren. Ik geef de cover graag een 8.
Dat Coppers met vlotte pen schrijft is niets nieuws. In ‘De vleermuismoorden’ is dit niet anders. Geen moeilijk taalgebruik en voor iedereen toegankelijk. Ook nu is er weer die subtiele humor in terug te vinden. Daarbij moet ik denken aan de kleur van Liese haar auto, champagnegeel, die op slechte dagen haar eerder aan een ‘rijdende urinestraal’ doet denken of het vergelijk van Masson met Maigret op bladzijde 96. Kortom, na de zoveelste Liese Meerhout voelt het allemaal heel vertrouwd aan.
Coppers heeft nog maar eens bewezen dat hij zijn weg in thrillerland heeft gevonden. Na dit boek te hebben gelezen, kijk ik uit naar de volgende Liese Meerhout, want er zijn nieuwe mogelijkheden geschapen na ‘De vleermuismoorden’.
Ook deze keer wist Coppers mij te boeien en te verrassen, want niets is wat het lijkt. Daarom 4 sterren voor deze ‘Vleermuismoorden’.
Karin
Team - DPB
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Karin BooksWithBooks
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
