Een sterke en aparte vriendschap

Woesten, het debuut van Kris Van Steenberge, een heel sterk verhaal. Zijn derde roman De advocaat en de zeiler schreef hij samen met de dichter Geert Briers wat resulteert in een prachtige samenvloeiing . De dichter die mee schrijft aan het verhaal.

‘Deed het je wat?’
‘Niet echt.’
‘We hadden er toch een leuke tijd.’
‘zeker.’
‘De vijver.’
‘De kikker”

De protagonisten zijn vrienden voor het leven, niettegenstaande de vriendschap toch een tijdelijke knauw kreeg door het huwelijk van de advocaat en Melizza, de muze van de zeiler. Eertijds hadden ze afgesproken een wandeltocht te maken langs de kustlijn, van het Franse Bray-Dunes tot het Nederlandse Cadzand.
Om de vriendschap terug wat aan te halen stuurt Melizza een uitnodiging naar de Zeiler die opmerkt dat haar handschrift veranderd is. Niet meer die slordige frivoliteit bij het krullen van haar letters die in een prachtige zin wordt vertelt.

'Het had iets sierlijks nu, het was stijlvol. Er was tijd voor genomen. Alsof ze haar eigen
handschrift gedresseerd had. Van de ene letter naar de andere. Mijn naam in galop,
mijn adres in draf. '


Tijdens het bezoek wordt hem vertelt over de ziekte van de Advocaat die met rasse schreden de wereld wisselt in zijn eigen zijn. Melizza wilt dan ook dat de jaren geplande wandeling langs de kustlijn alsnog kan bewandeld worden.

Tijdens de wandeling zien ze garnaalvissers die ze bestempelen als cultureel erfgoed, een erfenis die je achterlaat. De hond Beau maakt hier zijn intrede, hij is de hond van Leda de uitbaatster van de boekhandel. Doorheen haar verhaal krijgen we titels van andere boeken voorgeschoteld die ze zelf leest of voorleest. Hiermee is een tweede verhaallijn aangesneden die de wandeling doorspekt met het verhaal van Leda en haar hond Beau. Leda die onbereikbaar is van zodra er iemand te dichtbij komt, maar ook Melizza wordt dit toegeschreven.

De Advocaat en de Zeiler genieten van Beau die op enige afstand mee wandelt en snuffelt over de grond. Af en toe verdwijnt hij, maar duikt telkens opnieuw op. De Zeiler richt zich tot Beau, maar de Advocaat vindt het maar een vuil beest waarop de Zeiler dit wegwuift. Beau blaft drie keer krachtig. Komt de hond hier met een boodschap die de Advocaat en de Zeiler niet zien?
Tijdens de wandeling botst de Advocaat voor een eerste keer op de gevolgen van zijn beperking. ‘Waar gaan we naartoe?’
Ze vertellen over hun verleden, maar evengoed over wat nog komen zal. Er worden zaken opgebiecht en toch blijft hun vriendschap standhouden. De hond wandelt verder met hen mee of ligt ergens onder een bank naar hen te kijken. Deze wandeling is een duidelijk aangeven hoe die vriendschap zich opbouwde en ook waar het een tijdje moeilijker was om na jaren vast te stellen dat ze alsmaar intenser wordt.

Twee jaar schrijven en overschrijven niet wetend of het al dan niet zal lukken om beide schrijfstijlen samen te brengen. Ze zijn daar wonderbaarlijk met glans in geslaagd. Zelf hebben ze ook een wandeling gestapt die ze ons in poëtische en warme zinnen serveren en als toets oogstrelende poëzie geven. De verhaallijnen lopen feilloos in elkaar over met af en toe de dichterlijke toets van Geert Briers als een klein dessert aangeboden. Twee schrijvers worden één groot auteur.

De vriendschap maakt het mogelijk dat de Advocaat het onmogelijke vraagt van de Zeiler. .Een vriendschap waarin misbruik of gebruikt worden mogelijk is en samensmelt. Ook een vorm van egoïsme kan in deze vriendschap.
Het plot is wonderschoon vertelt.
Meerdere verhaallijnen lopen parallel en volgens mij zijn die meerdere verhaallijnen uiteindelijk toch één verhaal. Onvoorwaardelijke vriendschap en vertrouwen krijg je van een hond. Leda is een anagram van Dela.
Door de gelaagdheid van dit boek, vraagt het om aandachtig gelezen te worden. Er is zoveel te vertellen, zoveel gevoelens worden aangeraakt en brengen veel teweeg.

Wat mij betreft is dit een wondermooi verhaal dat aantoont hoe intens en sterk een vriendschap kan zijn. Ook over de cover is er nagedacht. Een ruwe zwarte zee symboliseert het verhaal. Als ik de vrijheid mag nemen, zou ik zelfs durven stellen dat dit een ruw gebergte is dat moeilijk te bewandelen is.

Het boek begint met een gedicht van Charles Baudelaire uit ‘zwarte venus’.

Mens en zee

U, vrije mens, vereert de zee het allermeest.
Zij is uw spiegelbeeld: u kunt uw ziel ontwaren
In het oneindig deinen van haar zilte baren,
Al even bitter als de afgrond van uw geest.