De onrijpe pruim wordt rijp

De pruimenpluk: daarbij stel ik mij een pruimelaar voor die door mensenhanden wordt kaal geplukt. Dit is mijn eerste gedachte bij het lezen van de titel. Hierbij vroeg ik mij af in hoeverre die gedachte zou kloppen of dat ik totaal de mist zou ingaan.
Daarnaast vind ik het een mooie cover. Het donkerblauw, die volgens mij het kleur van de pruim weergeeft, vind ik zeer geslaagd en waarop in reliëf de titel in goudkleur wordt voorgesteld. De tak met de witte bolletjes kan ik niet verklaren. Ze lijken geperforeerd te zijn en het is mij niet duidelijk waarom het er zes zijn.

Dit is mijn eerste boek van deze auteur. Desondanks ik totaal geen idee heb wat ik van het verhaal mag verwachten stel ik redelijk hoge verwachtingen, die na het lezen van het boek terecht bleken te zijn.

Mattis, een eenzaat, woont aan de rand van een meer samen met zijn hond Kom ver van alle drukte en massa's mensen om zich heen. In de tuin die hij niet onderhoudt, staat een pruimelaar. Nadat zijn waterpomp het had begeven, was hij verplicht om zich te baden in het meer. Tijdens één van zijn badsessies ontwaart hij aan de overkant van het meer een vrouw in een bootje die hem zit aan te kijken. Dat is Elma, een weduwe. Vanaf dat moment komt er terug wat spanning in Mattis zijn eenzaam leven. Hij wordt verliefd op Elma en doet er alles aan om haar bij zich te houden, maar Elma denkt er anders over. Zij beslist of ze Mattis een bezoekje wil brengen en wat ze samen kunnen doen. Mattis voelt zich soms tweederangs. Hij moest, in zijn ogen, opboksen tegen een dode. Zijn oplopende jaloezie laat hem dingen doen die ethisch niet zo fraai zijn.

"Ik snoot mijn neus in zijn zakdoeken en gooide ze daarna terug in de mand."

Het verhaal lijkt op het eerste zicht een gewoon liefdesverhaal te zijn, maar niets is minder waar. De prachtige poëtische zinnen en de gekozen woorden brengen het tot een hoog niveau.

"Maar mijn pruimelaar voerde haar naar euforische hoogten". "U heeft een pruimelaar?"
"Ze proefden de woorden voor de boeken die ze op deze plaats zouden lezen."

De zwarte humor zit overal in verweven.

"Niemand kan zijn eigen lijk ruimen"

Het zijn krachtige zinnen en Dimitri Verhulst heeft weinig woorden nodig om duidelijk te stellen waar het om gaat. De korte hoofdstukken maken ook dat het boek vlot leest, tenzij je meerdere zinnen of passages herleest omdat ze zo mooi zijn. Hij heeft een sterke en volumineuze woordenschat wat het verhaal dan ook veel sterker maakt. Het plot was voor mij toch wel verrassend, zoiets had ik niet zien aankomen.
Wat mij betreft ga ik zeker zijn andere werken ook lezen. Ook zal ik zeker dit boek (novelle) herlezen, zodat ik overtuigd ben geen enkel poëtisch woord of prachtige zin te hebben gemist.

De pruimelaar is geplukt, de pruimenboter is klaar. Zo kan Mattis verder gaan met wat voor hem belangrijk is.

.