Draken, luchtschepen en revolutie: een interessant slotstuk van de Magycker-duologie

Auric, een jongen die magische spreuken op gehoor kan kopiëren, bevindt zich samen met zijn moeder Marit bij de piraten van de Klauw. Hij wordt gezocht, omdat zijn bestaan het monopolie van de machtige tovenaars van het eiland Aimerey bedreigt. Wanneer infiltrante Valdana hem mee weet te lokken en hem wil gebruiken om haar eigen machtspositie te af te dwingen, wordt hij gevangengezet. Zijn verblijf in de grot waar de oerdraken gehouden worden, zal echter meer gevolgen hebben dan gedacht.

In 2016 verscheen De Klauw, het eerste deel van de 'Magycker'-duologie van Adrian Stone. Hierin moesten Marit en Auric op de vlucht slaan toen de gave van de jongen onverwacht werd ontdekt. Daarna werd het geduld van de lezers vijf jaar lang op de proef gesteld, maar in het najaar van 2021 verscheen dan eindelijk Drakenhart. Omdat de gebeurtenissen van het eerste boek wellicht niet meer erg fris in het geheugen zitten, begint het met een samenvatting van de eerdere belevenissen van Auric, Marit, Eamon en Valdana. In vier bladzijden racet de plot voorbij. Het is beknopt, maar de hoogtepunten zijn aanwezig. Wie zich echter helemaal wil onderdompelen in de wereld van de magyckers, herleest deel één wellicht het liefst gewoon een keer.

Hoofdstuk één begint met een aanslag, de dood van het doelwit is cruciaal voor de ontwikkeling van de plot. Een verhaal dat overigens erg overzichtelijk blijft. Stone vertelt vanuit verschillende perspectieven en de personages bevinden zich dikwijls op verschillende eilanden, toch weet hij het geheel helder op te bouwen. Elk personage heeft immers een eigen doel en eigen beweegredenen. Die worden soms pas gaandeweg onthuld en de lezer hoeft het daar niet altijd mee eens te zijn, het werkt wel intrigerend. Zelfs voor de motieven van sommige antagonisten weet de auteur zo nu en dan echter een greintje sympathie op te wekken bij de lezer.

De absolute kracht van de duologie is dan ook de uitwerking van de personages. Auric, een uitermate eerlijke en naïeve jongen, die het liefst zijn eigen koers vaart. Het wordt niet zo benoemd, maar hij zou autisme hebben. Marit, zijn vastberaden en bezorgde moeder die tegen haar wil door piratenleider Eamon wordt begeleid. Terwijl die laatste worstelt met zijn rol als hoofd van de Klauw, is er ook nog Valdana die niets liever zou willen dan als vrouw de erkenning krijgen van haar talenten die ze verdient. Naast deze oude bekenden introduceert Stone een aantal nieuwe personages die invloed zullen hebben op het verloop van de plot, zoals drakentemmer Tobin en magycker Mikal.

De stijl waarin Adrian Stone schrijft is toegankelijk. Vooral voor de hiërarchie op het eiland worden bepaalde termen gebruikt, maar de herkenbaarheid primeert. De auteur hanteert een mengeling van historische en magische elementen en geeft die op originele wijze vorm. Het is een boeiende setting die het verloop van het verhaal goed ondersteunt. De draken waaraan in de titel wordt gerefereerd vormen slechts een beperkt onderdeel van de aantrekkingskracht die het verhaal heeft.

Drakenhart is opnieuw degelijke fantasy. De wereld die Stone opbouwde in het eerste deel blijft begeesteren. Zonder hoogdravend te willen zijn, weet hij een omgeving op te roepen die tot de verbeelding spreekt. De verhaallijn rond Auric wordt netjes afgerond en tegelijkertijd ontstaan er op Aimerey nieuwe mogelijkheden. De vraag is of Stone nu werkelijk klaar is met de magyckers.