Het beste van mij

In het voorjaar van 1984 vielen scholieren Amanda Collier en Dawson Cole als een blok voor elkaar. Hoewel ze tegenpolen waren, leek hun liefde sterker dan de realiteit van hun levens in het kleine stadje Oriental, North Carolina. In de zomer van hun laatste schooljaar werd het jonge stel uit elkaar gedreven door een gebeurtenis die hun levens in tegengestelde richtingen stuurde.
Vijfentwintig jaar later komen Dawnson en Amanda terug naar Oriental voor de begrafenis van Tuck Hostetler. Tijdens dat ene weekend in hun geboorteplaats rakelen de ex-geliefden pijnlijke herinneringen op en realiseren ze zich dat de dromen in hun schooltijd niet uitgekomen zijn. Samen zoeken ze uit of hun liefde sterk genoeg is om het verleden terug te draaien.'

De cover is prachtig daar heb ik niets op aan te merken. Je ziet twee mensen die in mijn ogen veel geschiedenis hebben. Ze zijn verliefd en kennen elkaar door en door. Dit was mijn eerste gedachte bij het zien van de cover.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd hield van de schrijfstijl van Nicholas Sparks. Er zullen veel mij raar vinden als ik dit zeg, maar dit is nu eenmaal mijn mening. Dit komt doordat ik de Engelse versie niet gelezen heb, maar de vertaling in het Nederlands. Mijn Engels is helaas niet zo sterk vandaar.

Er zitten stukken in het verhaal die zeer voorspelbaar zijn. Vanaf pagina 140 ongeveer begon ik het boek liever te lezen doordat ik meer in het verhaal zat. Ik begon de personages beter uit elkaar te halen. Ik wilde uiteindelijk meer te weten komen over het verloop van het verhaal.

In bijna ieder hoofdstuk waren er verschillende gedachtes van personages. Dit vond ik niet duidelijk omschreven waardoor ik minder mee was in het verhaal. Ik had het liever duidelijker gehad door meer hoofdstukken te hebben en bij ieder hoofdstuk een vermelding over wie zou gaan. Bijvoorbeeld: Hoofdstuk 5 Ted.

De personages zijn goed uitgewerkt. Ieder personage heeft zijn/haar eigenheid wat het verhaal goed maakt. Iedereen is uniek op zijn/haar manier.

Ik ben enorme fan van Dawson. Hij is een persoon die heel veel voor zijn geliefden doet. Hij is oprecht, gedreven en vooral te vertrouwen. Tijdens het lezen had ik meer en meer compassie met hem. Hij zal veel meemaken en respect dat hij blijft doorgaan. Gelukkig zal hij een toekomst hebben op een manier dat hij niet had zien aankomen. Wat vertel ik niet, want dat moeten jullie zelf lezen. Ik denk dat hij tevreden zou geweest zijn, als hij wist wat er ging gebeuren.

Tuck is een schat. Ondanks hij weinig zei, was hij een man met mensenkennis. Het is mooi dat zijn wensen trouw gebleven zijn en uitkwamen na zijn dood. Daarnaast siert het Dawson en Amanda dat zij Tuck anders zien dan anderen. Beiden hebben respect voor hem. Ze dragen een andere bril die geen oordelen toelaat.

Amanda is een moeder die totaal niet weet wat ze wil. Ik was niet voor haar. Ze had in mijn ogen twee versies van haarzelf. De ene versie is haar echte ware aard, de andere versie is het tegenovergestelde. Ze weet totaal niet wat ze wil. Wat ze uiteindelijk beslist, had ik liever anders gehad. Ik kan inkomen dat een moeder alles doet voor haar kinderen, respect hiervoor. Maar toch zal ze nooit echt gelukkig zijn. Ik denk dan: 'Hoe kan je leven als je weet dat je bij een andere keuze gelukkiger was?' Ze zet haarzelf op de achtergrond uiteindelijk. Ik denk dat dit komt door haar moederschap, ze zet haar kinderen voorop in plaats van haar zichzelf. Misschien zal ik dit ooit beter begrijpen als ik kinderen zou hebben.

Naar mijn gevoel is de essentie van dit verhaal het beste van jezelf laten tonen en onvoorwaardelijk verliefd zijn. In het boek komt dit op verschillende manieren voor. Wat een mens allemaal doet wanneer hij/zij het beste van zichzelf toont bij iemand is enorm. Onvoorwaardelijke liefde bestaat in dit boek. Er zijn twee verhaallijnen waar onvoorwaardelijke liefde aanwezig is. Naar het einde toe had ik een vermoeden wat er ging gebeuren, maar geloofde het niet tot ik het las. De liefde heeft in beide verhaallijnen een andere wending genomen, maar het is er nog.

Of dit in de realiteit bestaat, geen idee. Ik heb het in ieder geval nog niet meegemaakt op liefdesvlak. Ik maak het wel mee als ik aan mijn familie denk en mijn hondje. Deze personen hebben een soort van onvoorwaardelijke liefde voor mij. Ik zal altijd van ze houden. Het moet in mijn ogen niet altijd om de verliefdheid gaan om onvoorwaardelijk verliefd te zijn.

Ik geef dit boek 3.5 sterren omdat het niet volledig naar mijn tand was, sorry. Ik kan wel inzien waarom lezers dit boek en deze schrijver waarderen. Ik ben gewoon moeilijk soms, haha.