Krappe voldoende

Zijn oorspronkelijke beroep is eigenlijk grafisch ontwerper, maar Leo Blokhuis is vooral bekend als popjournalist. Hij is presentator van radio- en televisieprogramma’s en zijn bekendheid is vooral te danken aan het programma Top 2000 à gogo, dat hij samen met Matthijs van Nieuwkerk presenteert en vlak voor de kerstdagen op televisie wordt uitgezonden. Daarnaast heeft hij diverse boeken over popmuziek geschreven en treedt hij geregeld op in het theater. In september 2019 verscheen zijn eerste roman, Blauwe zomer, waarin muziek ook een belangrijke rol speelt.

Aan het eind van de jaren vijftig komt de uit een streng gelovig gezin komende achttienjarige Johan in aanraking met rock-‘n-rollmuziek. Eerst nog stiekem, maar door zijn vriendschap met de uit Nederlands-Indië afkomstige Chris verbergt hij deze liefde steeds minder. Samen met Rob, de broer van Chris en Stephan beginnen ze de band De Rocking Blue Boys. Voor Johan en Chris betekent dit een enorme verandering in hun bestaan. Daarnaast hebben ze allebei ook nog te kampen met hun achtergrond, voor de een het geloof, voor de ander het leven in Nederlands-Indië.

Blokhuis is opgegroeid in een gereformeerd gezin, zijn vader was predikant, en dat is in Blauwe zomer te merken. Want, zo blijkt ook uit een aantal door hem gegeven interviews, het verhaal van Johan is gebaseerd op zijn eigen leven. Die indruk krijgt de lezer ook al als hij deze debuutroman aan het lezen is, het geloof, of misschien wel de worsteling daarmee, heeft namelijk een belangrijke rol in het verhaal. De grote passie van Blokhuis, muziek, is het andere thema in het boek. Daarbij richt hij zich vooral op de opmars van de rock-‘n-roll in Nederland en in zekere zin ook in de omringende landen. De expertise van Blokhuis is dan onmiskenbaar.

Blauwe zomer heeft een aantal verhaallijnen, een korte in het heden (2005) en een paar langere die in 1950 beginnen en vervolgens chronologisch eindigen in het midden van de jaren negentig. Al deze subplots, en dat is vanaf het begin al duidelijk, hebben met elkaar te maken en die in het verleden komen al redelijk snel samen. Uit alles blijkt dat Blokhuis veel tijd heeft besteed aan research, dat valt min of meer ook op te maken uit het dankwoord en de verantwoording. De feiten die in het verhaal verwerkt zijn, kloppen daarom ook. Het gevolg is wel dat het verhaal nogal statisch overkomt, alsof het geen ziel heeft. Het spreekt voor een groot deel niet tot de verbeelding.

Is Blokhuis’ roman daarom ronduit vervelend? Nee, dat gaat ook weer veel te ver. Het is over het algemeen redelijk onderhoudend, hoewel er soms wel eens vraagtekens gezet kunnen worden bij de manier van schrijven. Die is voor een groot deel vrij eenvoudig, niet gecompliceerd en daardoor ook niet erg diepgaand, het blijft vaak nogal oppervlakkig. Dit is volledig tegenstrijdig met het aan deze roman meegegeven etiket meeslepend. Wat dat betreft, zeker met het oog op wat er destijds in voormalig Nederlands-Indië is gebeurd, had er meer uitgehaald kunnen worden. Dat zou het boek ongetwijfeld meer glans hebben gegeven.

Wat goed overkomt in het verhaal is de innerlijke strijd die Chris en Johan voeren. Voor de buitenwereld zijn het twee jonge en volop in het leven staande jongens, maar diep van binnen worstelen ze met hun afkomst, hun strijd met het volwassen worden en vooral met hun vader-zoonrelatie. Hoewel die van Chris volkomen anders is dan die van Johan. Blokhuis is sterk in het vertellen van verhalen, dat heeft hij vaak genoeg bewezen, en ook uit dit boek blijkt dat hij dat beheerst. Maar meer dan een krappe voldoende verdient Blauwe zomer echter niet.