Magere uitwerking van goed idee

Hoewel Olga Hoekstra altijd al verhalen wilde schrijven, heeft ze dit nooit aangedurfd. Door een nog niet gestelde vraag van haar nog niet geboren dochter overwon ze haar angst om hieraan te beginnen en dit leidde ertoe dat in 2014 haar thrillerdebuut Dodenweg, het eerste deel van de Saksenburcht-trilogie, verscheen. Met het manuscript van dit boek won ze dat jaar de Coffeecompany Book Award, een prijs die uitgereikt wordt aan auteurs die nog niet eerder iets gepubliceerd hebben.

Op een slecht onderhouden weg vinden in korte tijd enkele dodelijke auto-ongelukken plaats. Rechercheur Thomas DeLohr krijgt de leiding over het onderzoek en terwijl hij aan de zaak werkt, wordt hij regelmatig geconfronteerd met gebeurtenissen uit zijn eigen verleden. Beginnend journalist Fleur Benedictus is erop gebrand om met haar verslag over de ongelukken de voorpagina van de krant te halen, geeft DeLohr een tip dat de crashes waarschijnlijk geen ongeval zijn en dus is het onvermijdelijk dat ze vaker met hem te maken krijgt. Dit alles heeft voor hen beiden grote gevolgen.

De proloog, die zowel vanuit het gezichtspunt van een ogenschijnlijke perverseling en diens slachtoffer wordt verteld, laat het gevoel dat beiden hebben goed overkomen. En deze inleiding eindigt met een cliffhanger waardoor de lezer niet anders kan dan nieuwsgierig worden naar wat er op dat moment gebeurt. Een veelbelovend begin dus, maar daar is dan zo goed als alles mee gezegd. Het verhaal zakt hierna meteen drastisch in, want het verzandt in oeverloze prietpraat over de persoonlijke perikelen van enkele personages, lange uitweidingen over de moeizame verstandhouding die Benedictus heeft met haar redactiechef en het continu laten doorschemeren dat de ongelukken niet als zodanig beschouwd moeten worden. Niets lijkt op te schieten, maar – prettig voor de lezer – ver in de plot doet zich toch een heel lichte kentering voor: er komt plotseling schot in de zaak, waardoor de thrillerkenmerken van het boek een klein beetje zichtbaar worden. Pas in de ontknoping – dus veel te laat – heb je pas echt de indruk een spannend verhaal te lezen. Dan is er wat actie, het tempo ligt daardoor hoger en er zijn zowaar enkele interessantere ontwikkelingen.

Het aantal personages is niet zo heel erg groot, maar het merendeel van hen wordt nogal clichématig neergezet. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een traumatische rechercheur die denkt zonder problemen zijn werk goed te kunnen verrichten, een eigenwijze en naïeve journalist en een dwangmatig controlerende redactiechef, die nogal vol van zichzelf is. Daarnaast is het merkwaardig dat de auteur ervoor gekozen heeft om voor de setting twee fictieve plaatsen te nemen, terwijl Rotterdam wel als bestaande plaatsnaam wordt genoemd. Ook het werkelijk bestaande NRC Handelsblad en de Volkskrant worden aangehaald, maar het lokale dagblad is de Saksenburchter Courant, waarvan de naam weer verzonnen is. Mede hierdoor (er zijn eveneens verschillende onrealistische situaties en omstandigheden) komt alles behoorlijk ongeloofwaardig en inconsequent over.

Hoekstra is bij het schrijven van dit verhaal redelijk dichtbij zichzelf gebleven, want het strafrecht (in dit geval de advocatuur) en de journalistiek – twee studies die ze zelf gevolgd heeft – maken deel uit van de plot. Hier wordt echter niet het maximale uitgehaald, overigens net als het politieonderzoek, want dat heeft een tamelijk ondergeschikte rol in het geheel. Terwijl het in feite juist hoofdzakelijk daarom zou moeten gaan.

Dodenweg, dat in een vlotte en tevens vrij simpele stijl geschreven is, eindigt met drie woorden die als cliffhanger zijn bedoeld en waaruit af te leiden valt dat op één aangelegenheid in het vervolgdeel van het drieluik sowieso wordt doorgegaan. De ontknoping en de slotzin zijn echter bij lange na niet voldoende om deze debuutthriller als een goede thriller te kwalificeren. Er is namelijk te veel op aan te merken en de uitwerking van de ideeën van de auteur, die in principe niet slecht zijn, is te mager.