Lange en stroeve start, daarna uitermate boeiend

Helen Fields, in het dagelijks leven werkzaam als scenarioschrijver en producer, werd wereldwijd bekend met de inmiddels in zestien talen vertaalde Perfecte-serie, waarin de rechercheurs Ava Turner en Luc Callanach de hoofdrol hebben. Ze wilde echter ook een aantal nieuwe personages creëren, maar haar interesse in profilering en forensische psychologie speelde eveneens een belangrijke rol, begon ze aan een boek met Connie Woolwine, een Amerikaanse forensische psychologe, en Brodie Baarda, een gereserveerde politieman. De titel van deze eind mei verschenen thriller is De schaduwman en wordt min of meer beschouwd als een spin-off van de reeks met Turner en Callanach.

De politie van Edinburgh heeft de hulp ingeroepen van de Amerikaanse forensisch psychologe Connie Woolwine en de Londense inspecteur Brodie Baarda. Beiden mogen hun specialisme inzetten om de ontvoering van een jonge vrouw, een twaalfjarig meisje en een gehandicapte man tot een goed eind te brengen. Ze weten niet meer dan dat een extreem magere man hen meegenomen heeft. De drie ontvoerden zitten opgesloten in één ruimte en na een poosje maken een plan om te ontsnappen. Eenvoudig is dit evenwel niet, vooral omdat lijkt of de dader hen continu in de gaten houdt.

Het verhaal heeft een relatief lange tijd nodig om goed op gang te komen. De beginfase, de korte proloog inbegrepen, heeft een paar spannende momenten, maar het draait dan voornamelijk om de introductie personages, de ontvoering van Elspeth en Meggy en het daaruit voortvloeiende politieonderzoek. Hierbij springen met name Woolwine en Fergus (de ontvoerder) in het oog. Beiden zijn om uiteenlopende redenen opvallend anders dat het gemiddelde karakter in een thriller, en daardoor zonder enige vorm van twijfel intrigerend en bijzonder. In aanzienlijk mindere mate geldt dit voor Baarda, die als een enigszins grijze muis wordt neergezet, maar niettemin wel degelijk zijn mannetje staat en onmisbaar is in het geheel. Aardig is dat twee personen uit de Perfecte-serie ook in dit boek hun opwachting mogen maken.

Als de plot zich in een vergevorderd stadium bevindt, gaat Fields écht los. Allerlei ontwikkelingen volgen zich in hoog tempo op, de omstandigheden worden dreigender – zowel voor de drie die ontvoerd zijn als voor de ontvoerder zelf – en de lezer weet niet meer wat hij van het verloop van het verhaal moet of kan verwachten. De gebeurtenissen stapelen zich op en het gedrag van Fergus wordt gaandeweg steeds grilliger en onvoorspelbaarder. De auteur – ze staat hier toch enigszins om bekend – schuwt er ook in dit boek niet voor om de lezer te trakteren op de meest gruwelijke en bizarre details. Uiteindelijk leidt dit alles naar een heftige en intense ontknoping die zijn weerga niet kent. Onverwachte situaties, gedragingen en handelingen zorgen ervoor dat wat zich dan allemaal voordoet in je huid kruipt.

De schrijfstijl van Fields is zoals je van haar kunt verwachten: toegankelijk, beeldend en inlevend. In de hele plot, maar zeker aan het eind van de meeste hoofdstukken, weet ze de nieuwsgierigheid van de lezer op te wekken. Desondanks bevat het verhaal ook een paar minimale clichés, want een politieleiding die het liefst wil dat een zaak gisteren al is opgelost, komt namelijk in de meeste politiethrillers voor. Daarentegen is het buitengewoon origineel om Fergus te laten kampen met het zeldzame en overwegend onbekende syndroom van Cotard. Zijn gedrag en daden worden hier toch voor een groot deel door bepaald.

Het uitstapje van Fields om een standalone te schrijven heeft erg goed uitgepakt, want ondanks de vrij lange en stroeve start, is De schaduwman boeiend van begin tot eind. In de laatste paar regels van dit boek lijkt de auteur zelfs nog te speculeren op een terugkeer van Woolwine en Baarda, hetgeen alleen maar kan worden toegejuicht, want het is een koppel dat veel potentie heeft.