Brown speelt het opnieuw klaar

Nadat Dan Brown in 2003 wereldwijd doorbrak met de thriller De Da Vinci Code heeft hij nog een aantal boeken geschreven waarin professor Robert Langdon de protagonist is. Het derde deel van de reeks is Het verloren symbool (2009) en deze keer staat de vrijmetselarij en de symboliek binnen dit genootschap centraal. Ter voorbereiding op dit boek, waar hij uitgebreid research voor verricht heeft, ligt een synopsis van ongeveer honderd bladzijden ten grondslag.

Op verzoek van zijn vriend Peter Solomon vertrekt Robert Langdon naar Washington om daar een lezing te geven. Ter plekke komt hij erachter dat hij misleid is en dat Solomon ontvoerd is. De dader neemt contact met hem op en eist dat de professor een aantal codes ontcijfert, met als enige doel de macht te krijgen die daardoor vrijkomt. Langdon heeft geen andere keus dan mee te werken en krijgt daarbij de hulp van Katherine, de zus van het slachtoffer. Zal het hen lukken om de geheime code te ontrafelen en daardoor het leven van Solomon te redden?

Hoewel de scène in de proloog niet volkomen uniek is, maakt deze je zonder meer nieuwsgierig en heerst al een lichte spanning. Vervolgens heeft de auteur een – relatief gezien – korte aanlooptijd nodig om het verhaal goed op gang te laten komen. Eenmaal zover gaat hij echter goed los en voert hij het tempo aanzienlijk op. Wendingen volgen elkaar rap op en in een tijdsbestek van maar tien dagen zijn de vele gebeurtenissen niet van de lucht. Behalve een groot aantal spannende momenten is het regelmatig bijzonder mysterieus. Deze geheimzinnigheid wordt vooral veroorzaakt doordat Langdon een code op moet lossen en als lezer ben je geneigd hem hierbij te helpen. Dit is uiteraard niet te doen, want daarvoor ontbreekt het hem aan de broodnodige decodeerkennis. Toch is het niet onaardig om jezelf de illusie te geven dat het kan en van Brown is het knap dat hij dit bij diezelfde lezer kan bewerkstelligen.

Vanzelfsprekend wordt het grootste deel van het verhaal verteld vanuit het perspectief van Robert Langdon, maar er zijn meer dan voldoende hoofdstukken en fragmenten waarin andere personages leidend zijn. De auteur heeft er niet voor gekozen om erg uitvoerig over ieder van hen uit te wijden, maar zo heel erg is dit niet, want er wordt genoeg over hen verteld om ze te kunnen plaatsen en te karakteriseren. Waar Brown wel veel aandacht aan besteedt, is het vrijmetselaarsgenootschap en diens symboliek. Zonder meer interessant, maar bij vlagen is het weleens taai. Bovendien zorgt de gedetailleerde informatie, waaronder een aantal wetenschappelijke theorieën, bij tijd en wijle voor enige vertraging. Desondanks moet veel wel benoemd worden, want enkele feiten zijn zonder meer van invloed op bepaalde voorvallen.

Omdat alles zich afspeelt in Washington D.C. krijgt je talloze feiten over de hoofdstad van de Verenigde Staten voorgeschoteld. Aan de ene kant is dit fascinerend, want de plaats blijkt allerlei verborgen en onbekende geheimen te bevatten. Aan de andere kant zegt het iemand die hier nooit geweest is ook weer niet zo heel erg veel. Leuk om te lezen is dit overigens wel. Dit geldt eveneens voor de intrigerende (en kritische) hypothesen over God en de Bijbel, die je aan het eind van het boek toch even aan het denken zetten. Vlak daarvoor heeft de auteur overigens nog een enorme verrassing in petto, want over een van de personages wordt iets onthuld wat je niet zag aankomen.

Soms zijn diverse situaties en de gevolgen die daar uit voortvloeien enigszins doorzichtig, maar over de hele linie is Het verloren symbool een enerverende leeservaring waar je in vliegende vaart doorheen jaagt en een grote hoeveelheid spannende momenten kent. Brown heeft het dus opnieuw klaargespeeld.