Sterk staaltje werk

Het succes van de Millennium-trilogie heeft de Zweedse auteur Stieg Larsson nooit kunnen en mogen meemaken, want eind 2004 overleed hij aan de gevolgen van een hartinfarct. De drie afzonderlijke delen voerden zonder uitzondering de diverse bestsellerlijsten aan, hetgeen niet verwonderlijk is met een wereldwijde verkoop van meer dan 21 miljoen exemplaren. De vrouw die met vuur speelde (2006) is het tweede deel van het drieluik en is, net als diens voorganger, beloond met De Glazen Sleutel, een prijs voor de beste Zweedse misdaadroman.

Onderzoeksjournalist Dag Svensson klopt bij de uitgever van het maandblad Millennium aan omdat hij een opzienbarend boek schrijft en door hen wil laten uitgeven. Eigenaars Mikael Blomkvist en Erika Berger zijn enthousiast en gaan erop in. Het project is in volle gang als de Svensson en zijn vriendin op een avond worden vermoord. Op een wapen dat gevonden wordt, staan de vingerafdrukken van Lisbeth Salander, met wie Blomkvist eerder te maken heeft gehad. Hij gelooft in haar onschuld, maar ze blijkt echter onvindbaar. Toch komen de stukjes van de puzzel, hoewel erg langzaam, meer op hun plaats te liggen.

In de proloog wordt de lezer al meteen met een enigszins beklemmende proloog geconfronteerd. Een begin als dit is natuurlijk altijd veelbelovend voor het vervolg van de plot, maar toch duurt het relatief lang voordat het verhaal echt op gang komt. Dit komt vooral omdat Larsson ontzettend veel informatie over Lisbeth Salander geeft. Waar de auteur haar in het voorgaande deel nog een bescheiden rol gaf, komt ze deze keer volop in de schijnwerpers te staan. Hierdoor krijg je een bijzonder goed beeld van deze markante jonge vrouw, die geheel anders in het leven staat dan de gemiddelde mens. Uiteraard is haar verleden daar van invloed op, hetgeen onder andere door middel van diverse terugblikken inzichtelijk wordt gemaakt. Het is interessant om haar beter te leren kennen, ondanks dat dit behoorlijk wat tijd vergt.

Het uitgangspunt van dit tweede deel van de trilogie heeft ook alles met Salander te maken en door de omstandigheden waarin ze – al dan niet vrijwillig – terechtkomt, zorgt dit uiteindelijk voor meer dan voldoende spanning, talloze plotwendingen en onverwachte situaties. De inbreng van Mikael Blomkvist en Milton Security, voormalig werkgever van Lisbeth, zijn hier mede debet aan, want met hun eigen onderzoeken willen ze de waarheid achterhalen. Door wat met name Blomkvist weet te achterhalen, komen bepaalde zaken in een geheel ander daglicht te staan. Mede hierdoor gaat het verhaal meer en meer intrigeren en slaan de ontwikkelingen regelmatig een andere weg in, waardoor je in feite nooit weet waar je exact aan toe bent.

De auteur heeft enkele maatschappelijke thema’s in het boek verwerkt, waaronder vrouwenhandel en het bij voorbaat al veroordelen van personen. Hierdoor zit er een nog steeds actueel tintje aan de verder fictieve gebeurtenissen. Natuurlijk zijn dit niet de meest vrolijke onderwerpen, maar Larsson zorgt er wel voor dat hij alles niet te zwaarmoedig maakt. Dit is mede te danken aan zijn schrijfstijl, die vlot en toegankelijk is. Op zich zit de plot enigszins complex in elkaar, maar de heldere uiteenzettingen geven de lezer absoluut niet het gevoel een ingewikkeld en niet te doorgronden boek te lezen. Integendeel, want een en ander is goed te behappen.

In de ontknoping wordt het tempo nog even flink opgevoerd en het is daarom niet geheel verwonderlijk dat in die fase voldoende te beleven is. Of iedere lezer de finale bevredigend vind, is de grote vraag, want het eind wekt de indruk dat het derde deel van het drieluik begint waar dit boek finisht. Desalniettemin heeft Larsson met De vrouw die met vuur speelde weer een sterk staaltje werk afgeleverd.