Kwalitatief minder dan zijn voorgangers

Door het wereldwijde succes van Ragdoll, Daniel Cole’s debuut, dat aanvankelijk als standalone bedoeld was, voelde hij zich gedwongen om fulltime auteur te worden. Vooral omdat hij een opeens een contract had waarin opgenomen was dat hij in dertig landen drie boeken zou uitbrengen. Het tweede boek uit de trilogie is Marionet en het derde, De wolven, is in het voorjaar van 2019 verschenen. Inmiddels heeft hij het eerste deel van een nieuwe trilogie afgerond. Hij sluit overigens niet uit dat Baxter en Wolf, de protagonisten uit de eerste drieluik, niet opnieuw in een van zijn boeken zullen verschijnen.

Alles wijst erop dat rechercheur Finlay Shaw in de oudejaarsnacht van 2015 zelfmoord heeft gepleegd. Zijn vriend en collega William ‘Wolf’ Fawkes twijfelt hieraan en is, samen met een aantal collega’s, van plan dit tot op de bodem uit te zoeken. Daarin wordt hij enigszins beperkt, omdat er een intern onderzoek naar hem loopt naar aanleiding van de Ragdoll-moorden. Wolf zet echter door en komt steeds dichter bij de waarheid. Dit kan hem, maar ok Baxter, hun carrière kosten.

Wolf heeft, dat was zijn eigen keuze, een tijd ondergedoken gezeten en in de proloog van De wolven wordt grotendeels besteed aan zijn eveneens vrijwillige terugkeer naar de bewoonde wereld. De daaropvolgende hoofdstukken zijn vooral een (her)introductie van de personages die in de eerste twee delen van de Ragdoll-trilogie ook voorkwamen. In dat begin, maar eigenlijk gedurende de hele plot, refereert Cole regelmatig naar die voorgaande boeken. Dit derde deel is overduidelijk een afsluiting van wat voor Wolf en zijn kompanen een roerige periode is geweest, een periode die in Ragdoll en Marionet is beschreven. Om dit derde deel als standalone te lezen, is dus eigenlijk ondoenlijk. Doe je dat wel, dan is dat op eigen risico, maar blijf je in verwarring achter.

Het verhaal speelt zich voornamelijk chronologisch af, maar zo nu en dan is er een flashback naar eerst 1979 en later ook naar een aantal andere jaren. De terugblik naar bijna veertig jaar geleden geeft inzicht in wat er destijds is gebeurd en wat de aanleiding van de dood van Shaw is. Haverwege de plot komt daar duidelijkheid over, maar daarvoor kan de lezer al snel duiden hoe de vork precies in de steel zit. Door dit voorspelbare karakter is de verrassing ver te zoeken. Dit, maar ook het gebrek aan spanning, is funest voor het verhaal. Daarnaast wil het van meet af aan al niet vlotten, het is allemaal nogal gezapig en de onverwachte ontwikkelingen zijn minimaal.

In een interview heeft Cole verteld dat De wolven grappiger is dan de twee eerste delen. Dat is goed te merken, want het verhaal is doorspekt met quasi lolligheden, soms heeft het er veel van weg dat de auteur een komedie over de politie geschreven heeft. Alsof dat politiewerk niet serieus genomen moet worden. Hoewel ze zeker interessant zijn, kan dat in eniger mate ook over de personages worden gezegd. Ze zijn zonder meer goed uitgewerkt, stuk voor stuk zonderling, maar een aantal komt ook nog wel eens klunzig over. Dat geeft een niet al te positief beeld over de Metropolitan Police.

Ook dit verhaal is in de inmiddels bekende Cole-stijl geschreven. Het is beeldend, alleen minder dan in de twee eerdere delen, heeft korte hoofdstukken en kent zoals al eerder aangegeven een aantal tijdlijnen. Kwalitatief blijft De wolven echter achter ten opzichte van zijn voorgangers en je kunt je daarom afvragen waarom de auteur dit boek op deze manier geschreven heeft.