Kan niet boeien

De IJslandse auteur Yrsa Sigurðardóttir had na vijf jaar genoeg van het schrijven van kinderboeken. Ze wilde niet meer altijd grappig zijn en daarom koos ze ervoor om over te stappen naar de thriller. Haar debuut binnen dit genre was Het laatste ritueel dat in 2005 uitkwam en ook het begin is van een serie over advocaat Thóra Guðmundsdóttir. Een paar boeken uit deze serie zijn genomineerd voor een prijs. Haar standalonethriller Ik vergeet je niet is in 2017 als film uitgebracht. DNA is het eerste deel van een trilogie en verscheen in januari 2019.

Op een avond wordt Elísa, een jonge vrouw, op barbaarse wijze vermoord. Haar zevenjarige dochter Margrét had zich onder haar moeders bed verstopt en krijgt mee hoe haar moeder toegetakeld wordt. Niet lang daarna vindt er een tweede en even gruwelijke moord plaats. Rechercheur Huldar leidt het onderzoek, maar hij en zijn team kunnen nog geen verband tussen de moorden ontdekken. De enige overeenkomst zijn gecodeerde berichten die beide slachtoffers ontvangen hebben. Ook een radioamateur ontvangt deze berichten, hij maakt hier melding van, maar wordt niet geloofd. Daarom gaat hij, ondanks de gevolgen, zelf op onderzoek uit.

Het verhaal begint met een proloog, in het boek voorwoord genoemd, dat zich in 1987 afspeelt en maakt daarna een sprong naar 2015. Lang, heel erg lang, kan de lezer zich afvragen wat dat begin met verhaal te maken heeft. Dat wordt pas in de ontknoping duidelijk. De eerste hoofdstukken hebben nog een vrij kleine spanningsboog, het maakt in eerste instantie nieuwsgierig, maar het verzandt daarna in een langdradig relaas dat maar niet op wilde schieten. Dat komt vooral omdat de auteur veel te veel (achtergrond)informatie geeft. Normaal gesproken is dit niet zo erg, maar deze keer slaat die veelheid aan gegevens de plank volledig mis en zorgt het alleen maar voor nog meer vertraging. Daarnaast blijft ook het politieonderzoek, vooral door alle persoonlijke perikelen die in het verhaal naar voren worden gebracht, onderbelicht.

Toch heeft DNA best wel wat aardige momenten, dan is er wat meer tempo en wordt het verhaal iets interessanter. Toch komt het te vaak voor dat sommige situaties plotseling uit de lucht komen vallen. Het lijkt er dan vooral op dat er nog ‘even’ iets bedacht moest worden om het verhaal, dat daardoor nogal onsamenhangend overkomt, spanning te geven. Spanning die overigens zo goed als ontbreekt. Misschien is het veelzeggend dat de moorden op de twee vrouwen het beste van het boek zijn. Deze moorden worden overigens niet in detail besproken, maar als beschreven wordt hoe ze vermoord zijn, kan de lezer zich dat heel goed inbeelden.

Door de uitgebreide beschrijvingen van de hoofdpersonages krijgt de lezer wel het een en ander over hen te weten en eveneens dat ze samen een kortstondig verleden hebben. Toch is die kennis ook weer wat beperkt, want de verdieping van hen blijft vooral hangen in het heden. Mogelijk dat de twee andere delen van de trilogie meer over Huldar en Freyja prijsgeven, maar dat ligt niet in de lijn der verwachting. Wat wel goed is, is dat beide karakters heel gewoon overkomen. Ze hebben hun sterke kanten, maar, net als iedereen, ook hun zwakkere en daarom zijn ze dus ook maar heel normale mensen. Ondanks de belangrijke rol die ze hebben.

DNA heeft een onverwachte ontknoping waarin het voorwoord wordt verklaard en alles op zijn plaats valt. Toch kan dat einde absoluut niet goedmaken wat daarvoor al is misgegaan. De volgende twee delen van de trilogie zullen goed moeten maken wat dit eerste deel niet gelukt is: boeien.