Niet slecht, maar ook niet supergoed

Met ruim drie miljard verkochte boeken die in ieder geval in 108 talen zijn vertaald, is de Britse schrijfster Agatha Christie een van de meest succesvolle auteurs ter wereld. Ze schreef iets meer dan 65 detectives, ongeveer 150 korte verhalen en onder het pseudoniem Mary Westmacott ook nog zes romans. Bekende seriepersonages zijn Miss Marple en Hercule Poirot en er zijn bijna tweehonderd films van haar werk gemaakt. Tevens heeft ze een aantal prijzen gewonnen, maar er zijn er ook een paar naar haar vernoemd. Het vijfendertigste deel van de Poirot-serie is Het derde meisje en verscheen in 1966.

Hercule Poirot heeft zijn ontbijt net achter de rug en geniet nog na met een kop chocolademelk. Hij wordt echter gestoord door zijn bediende George die hem vertelt dat er een jongedame is die hem wil spreken omdat zie misschien iemand heeft vermoord. Ondanks het tijdstip besluit Poirot haar toch te willen spreken, hij is nieuwsgierig geworden naar wat ze te vertellen heeft. Halverwege haar verhaal verdwijnt ze echter weer, zonder dat ze haar naam heeft bekendgemaakt. Poirot is echter geïntrigeerd geraakt, spoort haar op en komt zodoende meer over haar te weten. En ook of ze wel of geen moord heeft gepleegd.

Beeldend. Want dat is het eerste dat de lezer aan de schrijfwijze van Christie opvalt. Ze begint namelijk met de mededeling dat Poirot aan de ontbijttafel zit, en dit beeld zie je duidelijk voor je. En daarbij ook hoe de Engelse acteur David Suchet de meesterspeurder op onnavolgbare wijze heeft vertolkt. Al zijn maniertjes, zijn taalgebruik, eigenlijk alles. Ook het vervolg van de plot wordt dusdanig weergegeven dat je alles voor je ziet, maar behalve dat, proef je ook de sfeer uit de jaren zestig van de vorige eeuw, het verhaal is namelijk in 1966 geschreven. De auteur laat tevens doorschemeren dat de tijd aan het veranderen is en dat veel mensen daar moeite mee hebben. Veel jonge mannen hebben namelijk lang haar, ze worden als nozems gezien.

Hoewel Christie er vanaf het begin voor weet te zorgen dat de lezer bij het verhaal betrokken is, je wordt immers nieuwsgierig gemaakt en in feite speur je een beetje met Poirot mee, heeft het zo goed als geen spanning. Het draait vooral om het opsporen van het meisje, maar ook om het achterhalen van het mysterie rond een vermeende moord. Dit gaat in een ongelooflijk traag tempo dat onder andere wordt veroorzaakt door de bijzonder breedsprakige dialogen, maar ook door de uitgebreide overdenkingen van Poirot. Zijn denkwerk zorgt er echter wel voor dat de lezer steeds meer te weten komt en daardoor blijft het verhaal beslist boeien.

Het derde meisje heeft een aantal markante personages, waarvan Poirot natuurlijk het meest aansprekend is. Ook bijzonder is de schrijfster Ariadne Oliver. Ze heeft Hercule al een paar keer geholpen bij enkele van zijn onderzoeken en in dit verhaal heeft ze opnieuw een belangrijke rol. De lezer kan zich overigens niet aan de indruk onttrekken dat ze ontleend is aan Christie’s eigen evenbeeld. De terugkerende personages worden trouwens niet uitgebreid beschreven, niet zo vreemd als het al een zoveelste deel uit een serie is. Desondanks krijg je toch een goede indruk van hen en is het in het geheel niet storend dat je in dit verhaal weinig tot niets over hun achtergrond te weten komt.

De detectives met Poirot staan natuurlijk niet bekend om spectaculaire actiescènes die voor een grote dosis spanning zorgen. Toch heeft Het derde meisje wel een paar aardige plotwendingen en zonder meer een bijzonder en enigszins onverwachte ontknoping, alhoewel je er wel iets van kon zien aankomen. Al met al is deze vijfendertigste Poirot hoe dan ook een aardig detectiveverhaal dat niet slecht, maar ook niet supergoed is.