Matige verhaallijn, slechte vertaling, voorspelbaar plot

Ik heb de meeste boeken van Robert Bryndza gelezen. Bijzonder goede boeken mag ik wel zeggen. 
'Duivelsbocht' is daarop een uitzondering. De verhaallijn is niet zo goed als bij de voorgaande boeken. 
Dat is op zich niet zo erg. Wat wel storend is: de zwakke vertaling.

Letterlijke vertaling van woorden, zonder dat de vertaalster de zin "aanvoelt" en daardoor kromme zinnen vormt. Het is bar als je een woord uit het Engels vertaalt en dan wordt het in het Nederlands sms-draadje in plaats van sms-bericht.

Veelvuldig het onnodig gebruik van bijwoorden, of ze worden ronduit verkeerd gebruikt. Uitdrukkingen die niet kloppen. Verkeerd gebruikte voorvoegsels en ga zo maar door.

Het woordje "maar" wordt in de vertaling een paar duizend keer gebruikt. Honderden zinnen beginnen volkomen overbodig met het woord "maar", terwijl dat in het Engelstalige origineel niet zo is.  Heel ergerlijk.

Bij het vorige boek uit dezelfde serie dat ik heb gelezen viel me ook al op dat de vertaling zwak was.
Bij het lezen van 'Duivelsbocht' begon ik mij bij iedere bladzijde daar meer aan te ergeren. Erg jammer.  Ook voor de schrijver die zoveel werk steekt in het Engelstalige origineel.

Het schijnt dat elke vertaling altijd wordt gedubbelcheckt door de persklaarmaker en daarna nog eens door een corrector. Het is dus niet volledig te wijten aan de vertaler die in de colofon wordt genoemd, maar deze is wel de eerst verantwoordelijke voor een slechte vertaling.

Ook met een goede vertaling was dit overigens geen topboek geworden. Het plot is zwak en weinig origineel. Ik zag het al zeker 150 bladzijden voor het einde aankomen. Laten we hopen dat de volgende Bryndza weer van een hoger niveau is (en beter wordt vertaald). Het zou jammer zijn als deze getalenteerde schrijver afglijdt naar de middenmoot en daardoor zijn trouwe lezers verliest.