Als je stopt met communiceren...

Als je trouwt dan is de intentie (vaak) dat je dat voor het leven doet. Maar bij sommige stellen zie je van een afstand vaak al dat ze richting een scheiding werken. De prins is die prins op het witte paard al lang niet meer en als hij met zijn kalende hoofd en uitgezakt lijf van dat paard af klettert dan zijn de rapen gaar.


In dit boek gaan ze dan nog even door, met alle risico's van dien. Meteen toen ik begon te lezen voelde ik de beklemmende sfeer van een disfunctioneel gezin. Mensen die je misschien per definitie had moeten verbieden om te trouwen, laat staan een kind te krijgen. Waar je meestal al snel een gezonde voorkeur hebt voor een hoofdpersonage, duurde het even in dit boek. Als je elkaar maar lang genoeg negeert, dan gaat vanzelf iemand zich doodongelukkig voelen. Dat voelde ik sterk in dit boek. Waar vader het in het begin nog probeerde en gezien wilde worden door zijn vrouw, gaf hij het op een bepaald punt toch op. Iedereen heeft een Albert of een Tarzan nodig in het leven om de moeilijke dingen in het leven van je af te kunnen praten.
Toch was Albert ook niet genoeg. Het was het moment dat ze hem tot op het bot vernederde en hij niet naar Albert ging, maar uithuilde bij een collega. Beide ouders zien hun huwelijk tussen hun vingers vandaan glippen, maar zien daar één persoon over het hoofd. Hun gedrag is destructief voor Robert, de zoon van het stel. Je zou ze het liefst bij kop en kont willen pakken om ze te laten beseffen wat ze doen. Mijn sympathie voor vader en moeder was al snel ver te zoeken.

De auteur heeft absoluut een boek geschreven waarbij ik gelijk de onmacht en gemis van liefde voelde. Mijn slikmomentje had ik op het moment dat zoon zichzelf een lied voor zijn verjaardag toezingt. Ik voelde me op eens zo alleen en eenzaam. Prachtig geschreven.

Superboek? Mwa… ja en nee. De schrijfstijl van Xander Jongejan is lekker en to the point. Ik wil zeker meer van hem lezen, maar dan zou ik hem wel wat tips mee willen geven: De uitdieping van de personages hadden beter gekund. Waar is Joop gebleven? Wat ik lastig vond waren het ontbreken van alinea’s paragrafen, het inspringen en aanhalingstekens. Het doet het verhaal niet te kort, maar ik bleef het gevoel hebben wat te missen.
Ik geef dit boek drie en een halve ster.