een draai om de oren... en wat voor een?

Ik las loslaten doet pijn van Marianne Swinkels.

Ik zit in de trein en de tranen rollen over mijn wangen. Ik wil wel, maar kan het niet tegenhouden. Zojuist heb ik het boek van Marianne dichtgeslagen en het enige wat ik nu wil is mijn eigen zoon knuffelen.

In één ruk heb ik het boek uitgelezen. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Is het een prachtig boek terwijl de inhoud soms ook zo pijnlijk is als het maar kan? Is het een leuk boek? Soms wel ja, als Marianne de streken van Bryan beschrijft. Is het een slecht boek? Het verhaal soms wel ja. Alsof je in de ergste nachtmerrie van een moederhoofd zit. Het boek is ijzersterk geschreven en moet een spiegel zijn voor de hele medische wereld. Maak er verplichte kost op de medische faculteit van. Laat jonge artsen en verpleegkundigen leren van dit boek. Laat ze inzien dat ze niet boven de mensheid staan. Dat ze fouten kunnen maken, klein en groot. Laat ze daarmee inzien hoe groot de kleinste fout bij een kindje als Bryan uit kan pakken.

Uit het boek maak ik inderdaad op dat Bryan Marty en Marianne wat te leren had. Dat het leven is als een wit vlindertje... zo teer als de vleugeltjes zijn, zo sterk de wilskracht. Ik zal nooit meer een koolwitje kunnen zien zonder aan Bryan te denken.

Marianne Swinkels... Bedankt dat ik op deze manier jullie prachtige zoon een beetje heb leren kennen.