Oorlog stopt niet bij het uithangen van de vredesvlag...

Het is geen dik boek. 188 pagina’s, maar wel goed voor een paar uurtjes vermaak. De cover vind ik persoonlijk mooi. Het geeft het Amsterdam weer wat ik ken en geeft een glimp van de sfeer uit die tijd. Is dat je moeder, José, die boven uit het raam hangt?

Dit boek maakte mijn verwachtingen niet waar… in die zin, ik verwachte een boek met pagina’s over de zoektocht naar wat haar vader is overkomen. Een boek over de oorlog en het verzet. In werkelijkheid werd het geweldig mooi boek waarin José beschrijft hoe moeilijk het is om de tweede of derde generatie te zijn. Zelf heb je de oorlog niet beleeft, maar het voelt alsof je er middenin zit. De trauma’s van tweede en derde generatie oorlogsslachtoffers werden zwaar onderschat. Pas sinds een aantal jaren komen mensen hiermee naar buiten.

José heeft op een soms rauwe, vertellende wijze haar levensverhaal opgeschreven. Hoe ze in verzet kwam tegen haar harde en moeilijke vader. Hier en daar een schrijffout of een vergeten woord, maar dat is allemaal niet erg. Ik werd in het verhaal gezogen en heb het in één ruk uitgelezen. Ik voelde even hoe het was om in de jaren vijftig te spelen als meisje in de straten van de Jordaan.

Het moment dat José beschrijft wat haar vader heeft meegemaakt en het aha moment wat erop volgt, bracht bij mij de tranen omhoog. Het was zo herkenbaar en het was zo mooi om te lezen dat ze haar vader, die in wezen een bruut was en zelf een draai om de oren had moeten hebben, een menselijk gezicht gaf en dat je meteen aanvoelt dat deze man zo getraumatiseerd was dat hij waarschijnlijk nooit echt bevrijdt is geweest.

Als ik een minpuntje moet noemen dan is dat het zusje geweest. Ik miste haar een beetje in het verhaal. Haar persoontje werd niet uitgediept. Misschien een bewuste keuze, maar ik had graag willen weten hoe jullie als zusjes waren. Vier handen op één buik of gingen jullie elkaar uit de weg?

José, je hebt mij geroerd met dit boek en je krijgt 5 sterren. Dank.