Heerlijke roman

Voor het Selfpub Café boeken auteurs lezers van Shirley Pellikaan mocht ik het debuut van Monique van Goozen “Hink-Stap-Leef Tweesprong” lezen.
Bij mijn eerste aanblik op het boek wist ik gelijk dat ik voorlopig onder de pannen zou zijn. Allemachtig wat een dikke pil. De aanmelding voor dit boek was voor mij weer een kom uit je comfortzone moment. Ik hou niet zo erg van liefdesromans en een boek wat niet in liggende houding met één hand is te lezen geniet ook niet mijn voorkeur. Maar eerlijk is eerlijk dit is een ouderwets potje zelfkritiek en zegt niets over het boek. Het boek heeft me aangenaam verrast. Heel erg positief verrast. Lees dus met gerust hart verder.
De cover: Het meisje op de cover wil ik knuffelen en haar vrolijkheid werkt aanstekelijk. Na het lezen van het boek snap ik de cover wel. Hij is gewoon goed.
Het verhaal: Het verhaal is eigenlijk een verhaal van drie vrouwen die elk op hun manier een verleden hebben wat ze gevormd heeft. Ze hunkeren naar liefde en naar een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn. Vooral de verhaallijn van Anne raakte me. Niet zozeer de destructieve relatie die ze met haar man heeft, maar het gemak waarmee een andere man het kind van een ander in zijn hart sluit. Milan heeft een vader nodig en dat is zijn eigen vader beslist niet. Ik kon de jongen gewoon horen zeggen dat Jeroen zijn vriend is en voelen dat het joch eigenlijk vader bedoelt.
Wat vond ik ervan: Het verhaal is een liefdesverhaal, maar het wordt nergens klef of te veel. Ik ben begonnen met lezen en ging maar door. De schrijfstijl is vertellend en dat vond ik wel prettig lezen. Geen moeilijke woorden. Wel gebruikt de auteur twee keer een zin die rechtstreeks uit vijftig tinten kon komen: Haar hart maakte een dubbele flikflak. Dit vond ik jammer. Het haalde me uit mijn verhaal en ik werd gedwongen om een vergelijking te maken tussen dit boek en dat andere. Doordat ik dat andere boek heel slecht vond en dit niet, werkte de associatie tegen. De personages waren goed uitgewerkt en goed gedoceerd. Wat ik mooi vond was de rol van Esmee. Het heeft mij wel aan het denken gezet en ergens kreeg ik ook medelijden met haar. Als je geen geboren moeder bent, wat doe je dan als je een kindje met down krijgt en de moedergevoelens weg blijven?
Tweesprong is een aanrader wat mij betreft! Bedankt voor het lezen!