Het meisje dat er niet mocht zijn - een zoektocht naar het verleden

Voor de leesclub “de Boekenreizigers” mocht ik het boek “Het meisje dat er niet mocht zijn” lezen.
Het boek werd geschreven door Wilma Geldof.
De cover is een tekening waarop 2 tieners afgebeeld staan:
het blonde meisje kijkt hoopvol naar de toekomst. Op de achtergrond zie je de nazivlag en bommenwerpers. De achtergrond is dan ook sober en grijs wat de sfeer ook meegeeft vanuit de oorlogsjaren.
De brunette kijkt eerder verlegen en heeft een zonnige achtergrond waarbij mensen staan te juichen.

Het verhaal speelt zich af in 1961 waarbij we kennis maken met de 16-jarige Ditte.
Ze leert op school het nieuwe, moderne Joodse meisje Rivka kennen en algauw moeten ze samenwerken rond een schoolopdracht voor geschiedenis.
Zij moeten hun ouders, familieleden of andere mensen interviewen over WOII.
Maar dat is voor Ditte een probleem want haar moeder Nora weigert iets te vertellen over de oorlog.
Aan haar vader kan ze de vraag niet stellen want hij is tijdens de oorlog overleden en haar stiefvader houdt ook de lippen stijf op elkaar.
Wanneer Nora toch een beetje vertelt over haar leven, voelt Ditte dat mama heel wat zaken verzwijgt.
Dus gaat Ditte op onderzoek uit naar de geheimen van haar moeder in de hoop toch iets over zichzelf en haar vader te weten te komen…..
De vraag is echter, zal wat Ditte ontdekt ook de vriendschap met Rivka aantasten?

Het verhaal vertelt ook het leven van Nora als jong meisje tijdens WOII.
Haar broer Abe en zus Kaat helpen beiden bij het verzet en jonge Nora zou als 16-jarige graag haar steentje willen bijdragen.
Ze krijgt de toestemming om mee krantjes uit te delen tot ze tijdens haar opdracht in aanraking komt met een Duitse soldaat.

Het meisje dat er niet mocht zijn werd afwisselend geschreven met het verhaal van Nora en haar dochter Ditte.
Doordat beide personages met heel veel aandacht en zorg werden uitgewerkt, begrijp je als lezer ook waarom de moeder-dochterrelatie zo moeilijk gaat.
En waarom Nora zo zwijgzaam is naar haar dochter en buitenstaanders toe.
Als lezer voelde ik me zeer nauw betrokken in het verhaal en er zijn passages bij die even naar de keel grepen.
Het einde van het verhaal is niet wat je van een roman zou verwachten, maar in dit verhaal past het wel. Het geeft ook heel wat stof tot nadenken.
Ik heb dit boek heel graag gelezen en ja, ik was hier en daar wel wat geëmotioneerd en moest ik een brok wegslikken.

Bedankt Wilma Geldof dat ik dit prachtig verhaal mocht lezen.