De spiegel

‘Alles wat had kunnen zijn’ is de tweede roman van Ayọ̀bámi Adébáyọ̀ en het eerste ‘Boek van de maand’ bij Hebban, wat grote verwachtingen schept. Het stond op de longlist van de Booker Prize 2023 en werd uit het Engels vertaald door Elvira Veenings. Nigeria en bij uitbreiding het hele Afrikaanse continent is voor mij onbekend terrein. Met open vizier treed ik dit avontuur tegemoet.

De cover valt op met zijn felle kleuren en twee gestileerde personen die heel dicht bij elkaar komen, maar elkaar niet lijken te zien of niet willen zien: symbolen voor rijk en arm in Nigeria, waartussen een immense kloof gaapt die door het corrupte systeem uitgediept wordt. Als Adébáyọ van haar vaste route door Ifè afwijkt en de beelden uit de sloppenwijk op haar netvlies gebrand blijven, wordt haar roman geboren. Ze is geschokt en probeert zich in te leven in een voor haar onbekende kant van Nigeria. Hoe breek je uit die vicieuze cirkel?

De opbouw maakt zo’n cirkelbeweging met een proloog en epiloog, waarin de gedachten van Caro over de verkiezingen aan bod komen. Dezelfde persoon na verloop van tijd op dezelfde plaats. Alles lijkt hetzelfde en toch is niets nog hetzelfde na alles wat er is gebeurd. In vier grote delen, voorzien van een geheimzinnige titel en een bijhorend citaat en onderverdeeld in korte hoofdstukken, leren we de rijke arts in opleiding Wúràọlá en haar familie en de arme student Eniolá en zijn familie kennen.

Wat is verantwoordelijk voor die gapende kloof tussen arm en rijk in Nigeria? Adébáyọ beschrijft niet alleen hoe het corrupte systeem dit in de hand werkt, maar tekent eveneens minutieus, hoe de Nigerianen in hun eeuwenoude tradities vastgeroest zitten. ‘Alles wat had kunnen zijn’ vertrekt uit deze hoofdthema’s, maar kijkt verder.

Via Yéyé glijdt je terug in de tijd en krijg je inzicht in het belang van het huwelijk, zelfs al is haar dochter Wúràọlá bijna als arts afgestudeerd. Aan de andere kant zie je Eniolá hopen op een kwalitatieve opleiding, wat in Nigeria helemaal geen evidentie is. Zeker niet als zijn vader door een hervorming zijn job en al zijn energie verliest. Iyá Eniolá (Eniolá’s moeder) blijft niet bij de pakken zitten en vecht als een leeuwin, maar kan de bedelstaf niet afwenden. Zowel de sterkte als de mishandeling van de vrouw, depressiviteit, onderwijs als hoop op een betere toekomst zijn secundaire thema’s. De zus van Wúràọlá én die van Eniolá rebelleren tegen wat van hen verwacht wordt, maar het is uiteindelijk Eniolá die dé dominosteen doet omvallen, nadat het verhaal rustig alle andere dominosteentjes had klaargezet.

Het leven in Nigeria bekijk je vanuit verschillende perspectieven. Op die manier krijg je een gedetailleerd beeld en kan je je een levenswijze proberen voor te stellen die heel erg van de onze afwijkt. Toch zijn er ook universele zaken zoals het huiselijk geweld. Alles is in eenvoudige bewoordingen weergegeven en enkel de onvertaalde stukken uit het Yoruba doen de wenkbrauwen fronsen. Nochtans zijn die exotische namen zo poëtisch zoals Wúràọlá ‘gouden overvloed’ betekent. Geen ingewikkelde stijlfiguren, maar wel enkele mooie beelden:

‘De tijd was meedogenloos, hij stopte niet, zelfs niet om mensen de kans te geven zichzelf van de vloer te schrapen als ze verbrijzeld waren.’

‘Pas achteraf was hij (Eniolá) in staat om te bedenken dat die aanwezigheid niets anders kon zijn dan zijn eigen angst die, groter geworden dan zijn lichaam kon bevatten, naar buiten golfde om hem als een tweede schaduw te achtervolgen in het gras.’

Adébáyọ beschrijft de schrijnende wantoestanden zonder een oordeel te vellen of een oplossing aan te bieden en laat het einde open. Wat als er in een olieproducerend land zelfs voor een ziekenhuis niet genoeg elektriciteit is? Corruptie en tradities zitten zodanig in het leven van de Nigerianen verweven, zoals de afbeelding van de politiekers in de ankara-stof die ze als aalmoes tijdens hun campagne uitdelen, dat het kluwen moeilijk te ontwarren is. Vele personages wachten te lang om stappen te ondernemen en willen dan plots met te grote stappen vooruit. Ga nooit af op een fata morgana, maar blijf ook niet werkloos toezien. Ze houdt haar landgenoten een spiegel voor. Wie durft er in deze spiegel te kijken?