“Ik eis te leven. Al moet ik sterven om gezien te worden.”

In Iran, 2022, staan vrouwen op tegen het regime dat hen al generaties lang onderdrukt. Tijdens een protest klimt de zestienjarige Zahra op een container. In haar hand: haar hoofddoek. In haar hoofd: herinneringen aan haar jeugd, haar ouders, haar vriendinnen, haar eerste liefde.

Ze weet wat ze riskeert, maar ook dat zwijgen geen optie meer is.
Badjens, het “verkeerde geslacht”, is de scheldnaam die zij en haar vriendinnen omarmen. Wat eerst een aanklacht was, wordt een krachtig symbool.

Delphine Minoui schrijft in korte, ritmische fragmenten. Het verhaal springt tussen heden en verleden, tussen protest en herinnering. De stijl is simpel maar doordacht.
Wat mij het meest trof was de manier waarop vrouwelijke solidariteit door het hele boek voelbaar is. De eenzaamheid, maar ook de kracht die ontstaat als vrouwen elkaar blijven opzoeken, ondanks alles.

“Ik eis te leven. Al moet ik sterven om gezien te worden.” Die zin blijft hangen.

Het boek is snel uit, maar blijft nog lang in je hoofd zitten.
Minpuntje? De lengte. Ik had graag meer tijd met Zahra en de anderen gehad. Alles voelde nog niet klaar toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Voor wie geïnteresseerd is in Iran, vrouwenrechten of verhalen over opgroeien onder druk: Badjens is de moeite waard!