De liefde is een subtiel en lief boek dat laat zien hoe groots het gewone kan zijn.

François Bégaudeau beschrijft in De liefde over een vorm van liefde die velen herkennen: zonder grote drama’s of gekke gebeurtenissen. De liefde zit in de kleine dingen, in de dagelijkse gang van zaken. Jeanne en Jacques Moreau leven vijftig jaar samen, als elkaars gezelschap. Ze delen hun leven zonder veel woorden of gekkigheid. Ze zijn elkaars metgezel. Alleen de dood kan hen uit elkaar halen – al is zelfs dat niet helemaal zeker.

De liefde is precies wat het belooft te zijn: een eenvoudig liefdesverhaal. Geen grootse gebaren, geen dramatische wendingen of hartverscheurende conflicten. Dit is geen boek dat je op het grote scherm zal zien. Het is een ingetogen verhaal over een heel gewone liefde, zoals die zich bij zovele mensen afspeelt; alledaags, maar juist daardoor herkenbaar en raak.

Wat dit boek echt bijzonder maakt, is hoe Bégaudeau er met zo weinig woorden in slaagt om decennia te laten voorbijgaan. De tijd glijdt als het ware vanzelf voorbij: seizoenen wisselen elkaar af, gewoontes komen en gaan, en de relatie tussen de twee hoofdpersonen verdiept zich langzaam, zonder dat het er dik bovenop ligt. Juist die eenvoudige, natuurlijke manier waarop hij met tijd omgaat, is wat mij het meest heeft geraakt en wat ik bewonder aan deze novelle.

De stijl is licht en vlot, zonder oppervlakkig te worden. Bégaudeau schrijft met precisie over de kleine gebaren tussen twee mensen die hun leven samen doorbrengen. De liefde is een subtiel en lief boek dat laat zien hoe groots het gewone kan zijn.