Cholera alleen al is interessant genoeg, maar de manier waarop het boek reflecteert op geloof...

Engel van de blauwe stad van Carmen van Geffen neemt je mee naar Antwerpen in 1866, waar een cholera-uitbraak het dagelijks leven volledig ontwricht. We volgen ziekenverzorgster Hélène Cauwelaert en dokter Louis Stradling, die aan boord stappen van het besmette emigrantenschip Agnes. Hun samenwerking vormt het hart van het verhaal, maar ook de breuklijn: zij verschillen fundamenteel in hun kijk op zorg en controle. Terwijl de epidemie zich genadeloos door de stad verspreidt, worden hun idealen en grenzen steeds verder opgerekt.

Vanaf het proloog zat ik er meteen in; er hangt zo’n geladen sfeer dat je voelt dat er iets onvermijdelijks staat te gebeuren. Wat me vooral trof, is hoe beeldend Carmen van Geffen schrijft. Ik liep echt mee door de smalle straten, hoorde het gedempte rumoer uit de huizen en zag de werktafel van de dokter voor mijn neus staan.
De beschrijvingen van de ziekte idem duidelijk; je leest de cholera letterlijk van de gezichten van de personages.

Daarnaast vind ik de thematiek ontzettend interessant. Cholera alleen al is interessant genoeg, maar de manier waarop het boek reflecteert op geloof: waarom een rechtvaardige God zoveel ellende toelaat, zorgt voor die extra laag die me als lezer echt aan het denken zette.

Het einde… oef. Ik zat met een knoop in mijn maag, mijn hart brak en toch voelde ik ook een soort wrange voldoening. Het is zo’n slot waarbij je even moet bijkomen; je wil het boek bijna weggooien uit frustratie, maar tegelijkertijd weet je dat het precies zo moest eindigen. Die emotionele dubbelheid waardeer ik enorm. Het maakt het verhaal menselijk.

Kortom, dit is wat mij betreft een toppertje van een historische roman; genuanceerd, beeldend en verrassend raak.