Voor mij is dit een van die zeldzame boeken die je niet alleen leest, maar die ook iets in je losmaken.

In Een Aladdin, twee lampen nodigt Jeanette Winterson ons uit om anders te leren kijken. Door de ogen van Aladdin – het weeskind dat iedereen als nietsnut ziet, maar zelf de touwtjes in handen heeft – onderzoekt ze hoe verhalen onze blik kunnen kantelen.
Jeanette Winterson verweeft haar eigen levensverhaal met het oosterse sprookje. Ze vertelt over haar jeugd als geadopteerd kind in een streng arbeidersgezin, over haar ontdekking van de bibliotheek, en over hoe de verhalen van Sjahrazaad haar leerden dat het leven niet één vast pad hoeft te zijn. In die zin is het boek zowel een hervertelling als een zelfonderzoek, met magie, herinnering en hoop als leidraad.

Wat mij verwonderd, is hoe Jeanette Winterson feit, fantasie en emotie in elkaar laat overlopen zonder dat het gekunsteld voelt. Het boek is niet alleen een ode aan verbeelding, maar ook een spiegel: het confronteert je met de vraag welk verhaal je zelf vertelt over je leven. Ik vond het bijzonder hoe haar toon tegelijk intiem en prikkelend blijft. Soms essayistisch, soms sprookjesachtig, maar altijd eerlijk. Het maakte me nieuwsgierig naar de originele verhalen uit Duizend-en-een nacht – die staan nu bovenaan mijn leeslijst. Gelukkig heb ik het boek al in mijn bezit (maar het formaat zal blijven afschrikken).

Wat ik waardeer, is dat Jeanette Winterson niet doet alsof verhalen de harde werkelijkheid kunnen wegnemen. Ze erkent dat teleurstelling en pijn bij het leven horen, maar laat zien dat we onze eigen betekenis kunnen herschrijven. Dat idee blijft hangen.

Een Aladdin, twee lampen is geen boek dat je na het dichtslaan vergeet; het blijft nazinderen, alsof je zelf nog even door die magische wereld dwaalt. Voor mij is dit een van die zeldzame boeken die je niet alleen leest, maar die ook iets in je losmaken.