Het verhaal voelt compleet en afgerond; geen losse eindjes, geen zwevende vragen.

Liefs, mama van Iliana Xander vertelt het verhaal van Mackenzie Casper, een slimme student die altijd in de schaduw heeft gestaan van haar wereldberoemde moeder. Wanneer die moeder bij een verdacht ongeluk overlijdt, blijft niet alleen een rouwende fanbase achter, maar vooral een dochter die al snel wordt geconfronteerd met een reeks brieven die haar hele beeld van haar moeder op z’n kop zetten. De onthullingen in die brieven zijn duister; ze leggen bloot dat de schrijfster haar roem dankte aan geheimen die misschien wel nooit bedoeld waren om het daglicht te zien. Wat begint als rouw, verandert in een langzaam ontrafelen van waarheid en leugens.

Wat mij vooral aansprak aan dit boek van Iliana Xander, is de sterke focus op de relatie tussen moeder en dochter. Die dynamiek is interessant en soms schrijnend, juist omdat we alles uitsluitend door Mackenzies ogen zien.

De stijl is vlot, bijna moeiteloos, waardoor ik zonder pauzes bleef doorlezen; het is zo’n verhaal waarbij je denkt nog één hoofdstuk te doen en er dan drie verder bent. Tegelijkertijd voelde het concept me bekend voor, een beetje in de lijn van Niet mijn schuld van Victoria Selman; daardoor miste ik soms een gevoel van echte vernieuwing.

Het romance-aspect vond ik bovendien het minst overtuigend. Het leek meer te voldoen aan verwachtingen dan dat het echt iets toevoegde, waardoor die scènes wat cliché aanvoelden.

Waar Iliana Xander echter echt uitblinkt, is in het afwikkelen van haar plot. Het verhaal voelt compleet en afgerond; geen losse eindjes, geen zwevende vragen. Dat gaf me als lezer een erg voldaan gevoel, iets wat ik niet altijd heb bij dit soort thrillers