De Perzen is geestig, slim en cultureel rijk; maar het raakt niet altijd zo diep als het belooft.

In De Perzen vertelt Sanam Mahloudji het verhaal van de rijke Iraanse familie Valiat, die haar status dankt aan een invloedrijke voorvader. Tijdens de revolutie van 1979 verandert hun bevoorrechte leven in Teheran abrupt: de macht verschuift, de privileges verdwijnen en een deel van de familie vlucht naar de Verenigde Staten. Daar ontdekken ze dat hun naam niets meer betekent; ze zijn niet langer de koninklijke Valiats, maar vreemden in een land dat hun rijkdom met argwaan bekijkt. Een dramatische gebeurtenis tijdens een skivakantie doet hun imago verder doet wankelen.

Ik begon met hoge verwachtingen. Op de achterflap wordt Sanam Mahloudji vergeleken met schrijvers als Elif Shafak en Abraham Verghese, en dat schept een zekere spanning: kan dit debuut dat niveau waarmaken? Gedeeltelijk wel. Wat me het meest verraste, was de humor. Vooral tante Shirin is heerlijk vilein – haar opmerkingen zijn soms zó raak dat ik hardop moest lachen. Die lichtheid houdt het boek toegankelijk, ook wanneer Mahloudji serieuze thema’s aansnijdt.

Toch bleef ik met gemengde gevoelens achter. De roman heeft momenten van schittering, maar ook van onevenwicht. Sommige stukken over de Iraanse geschiedenis zijn prachtig verweven in het verhaal, maar voor lezers zonder voorkennis kan het wat overweldigend zijn. Gelukkig helpt de verklarende woordenlijst achterin. Het contrast tussen Iran en Amerika – tussen trots en onzekerheid, tussen gezien worden en genegeerd worden – is sterk neergezet, maar door de willekeurige wisselingen in personages en tijdlijn kon ik mij niet genoeg investeren.

De Perzen is geestig, slim en cultureel rijk; maar het raakt niet altijd zo diep als het belooft. Een interessant debuut dat mij vooral nieuwsgierig maakt naar wat Sanam Mahloudji hierna gaat schrijven.