Binnen de leesclub waren wij het er unaniem over eens dat dit boek als los zand aan elkaar hing.

Het bed met de gouden poot van Zigmunds Skujiņš beschrijft de geschiedenis van de familie Vējagals, beginnend bij Noass die de boerderij van zijn ouders verlaat om de wereld over te zeilen, terwijl zijn broer Augusts juist op het land blijft. Over een periode van 150 jaar volgen we de gevolgen van oorlogen, verhuizingen en liefdes. We zien hoe de familie zich steeds opnieuw moet verhouden tot een veranderend Letland. Tussendoor duikt het gerucht op dat Noass een deel van zijn rijkdom in een bedpoot verborgen zou hebben; dat verhaal doet niet alleen de ronde in de stad Zunte, maar beïnvloedt ook de nieuwsgierigheid van zijn dochter Leontīne, die opgroeit tot een eigenzinnige, jonge vrouw.

Toch voelde het boek voor mij vaak statisch. De stijl van Zigmunds Skujiņš is rijk, maar soms eerder een opsomming van gebeurtenissen dan een meeslepend verhaal. Ik bleef daardoor geregeld op afstand, ook al zijn losse personages wél interessant genoeg om mijn aandacht vast te houden.

Door de vele generaties raakte ik soms de draad kwijt; een aantal familieleden liep in mijn hoofd door elkaar en de stamboom hielp daar nauwelijks bij. Wat mij vooral stoorde, was het ontbreken van duidelijke tijdsaanduidingen. Het verhaal overspant een enorme periode, maar hoofdstukken openen zonder jaartal of context, waardoor ik moest raden wanneer iets precies plaatsvond. Zeker bij verwijzingen naar “de oorlog” werd het lastig om te bepalen over welke oorlog het nu ging.

Daarnaast merkte ik dat mijn beperkte kennis van de Letse geschiedenis me parten speelde. Ik waardeerde daarom het nawoord van de vertaler enorm; wat mij betreft had dat zelfs als voorwoord mogen fungeren omdat het veel context biedt die ik eerder had willen hebben.

De verborgen lagen in het verhaal deden me soms denken aan Meester en Margarita of Animal Farm; door de impliciete censuur voelt het alsof je continu kleine aanwijzingen probeert te ontcijferen. Binnen de leesclub waren wij het er unaniem over eens dat dit boek als los zand aan elkaar hing.