Wat ik interessant vond, is dat de hoofdpersoon ouder is dan we in thrillers gewend zijn.

In Een halve leugen van Loes den Hollander staat Bettina Drijver centraal, een vrouw van 69 die wordt geconfronteerd met een ontluisterend geheim van haar dochter. De onthulling raakt aan de kern van hun gezin en zet alles wat Bettina dacht te weten in een ander licht. Terwijl ze probeert te begrijpen wat er is gebeurd, ontstaat er een spanningsveld tussen waarheid en leugen, vertrouwen en verraad.

Wat ik interessant vond, is dat de hoofdpersoon ouder is dan we in thrillers gewend zijn. Dat geeft het verhaal een andere gelaagdheid; Bettina’s manier van denken, haar kwetsbaarheid en haar levenservaring maken de gebeurtenissen voelbaar realistischer. De onderhuidse spanning is goed aanwezig – wie spreekt de waarheid, wie manipuleert wie – al miste ik soms wat diepgang in de emotionele ontwikkeling van de personages. Toch bleef het verhaal me boeien, juist omdat het steeds balanceert tussen wantrouwen en hoop.

De schrijfstijl van Loes den Hollander is vlot en toegankelijk. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je snel doorleest, en de afwisseling tussen Bettina’s perspectief en dat van de dader werkt goed om het tempo erin te houden. De ontknoping vond ik verrassend, het gaf mij een soortgelijk gevoel als ik had bij De stille patiënt. Het was een moment waarop alle puzzelstukjes op hun plaats vielen, wat ik kan waarderen. Ook de titel krijgt op het eind een betekenis die mooi aansluit bij het thema van waarheid en bedrog; dat soort samenhang maakt dat je het boek met een zekere tevredenheid dichtklapt, ook al liet het me niet volledig onder de indruk achter.