Boekenclub-boek leent zich tot gesprekken over collectieve blindheid en loyaliteit

In Stad O. schetst Koen Caris een afgesloten samenleving waarin schaarste overal heerst, behalve binnen de stadsgrenzen. De stad is gebouwd rond Martha, die de inwoners een leven vol comfort en zekerheid biedt; volle winkels, hoge salarissen en ruime huizen. Bethe en Tobias wonen er ogenschijnlijk gelukkig en denken na over een kind. Terwijl Tobias vasthoudt aan het veilige bestaan, begint Bethe te merken dat er iets wringt. Bethe gaat op zoek naar antwoorden en botst op een systeem dat liever niet bevraagd wordt.

Mijn leeservaring was dubbel. De eerste honderd pagina’s deden mij sterk denken aan de film Don’t Worry Darling. Die vergelijking drong zich steeds op en maakte dat ik moeite had om het verhaal op eigen waarde te schatten. Het voelde weinig origineel, alsof ik een bekende route opnieuw bewandelde. Pas later kon ik deze associatie loslaten en werd Stad O. meer zichzelf. Vanaf dat punt las ik met meer interesse, omdat de morele dilemma’s duidelijker werden en Bethe voor mij echt ging leven.

Toch bleef ik als lezer wat op afstand. Het einde kwam voor mijn gevoel te snel en miste uitwerking. Ik moest zelfs terugbladeren om te checken of ik niets had gemist. En hoewel ik vroeger verslond wat los en vast zat aan dystopie, denk aan The Hunger Games en The Maze Runner, heeft dit boek me niet lang beziggehouden. Een paar weken na het lezen merk ik dat het verhaal weinig is blijven hangen.

Wat wel blijft, is de geschiktheid van Stad O. als leesclubboek (ik las dit boek met een Hebban leesclub). Koen Caris biedt genoeg aanknopingspunten voor gesprekken over collectieve blindheid, welvaart, loyaliteit en kinderen.