De winterse setting geeft het boek extra charme

Rookgordijn van Elly Griffiths speelt zich af in december 1951, wanneer sneeuw, duisternis en naderende feestdagen het decor vormen voor een grimmige zaak. Rechercheur Stephens onderzoekt de verdwijning van Mark en Annie, twee kinderen die later dood worden teruggevonden op een afgelegen plek, met een spoor van snoepjes als luguber detail. De zaak roept herinneringen op aan een oudere moord en wanneer opnieuw een kind verdwijnt, wordt de druk ondraaglijk; Stephens moet verbanden leggen voordat de tijd hem inhaalt.

Dit boek is het tweede deel in de Brighton mysteries en eerlijk gezegd sprak de flaptekst mij hier direct meer aan dan bij het eerste deel. Waar ik na dat eerdere boek nog twijfelde of ik verder wilde lezen, heeft Elly Griffiths me met dit deel alsnog overtuigd. Het verhaal grijpt snel en laat niet meer los, vooral door de keuze om niemand bij voorbaat onschuldig te verklaren. Zelfs kinderen worden niet gespaard in de morele grijstinten en dat vind ik als lezer spannend en prikkelend. Het dwingt je om alert te blijven en telkens je aannames te herzien.

Wat me daarnaast erg beviel is hoe vlot Rookgordijn leest. De hoofdstukken zijn overzichtelijk, de spanningsboog is strak en zonder grote stiltes blijf je doorlezen. Elly Griffiths schrijft toegankelijk, zonder simplistisch te worden, waardoor het boek geschikt is voor een breed publiek. Ik merkte dat ik het verhaal makkelijk oppakte na een drukke dag en toch volledig werd meegezogen.

De winterse setting geeft het boek extra charme. Het sprookjesachtige, bijna magische gevoel dat ontstaat door sneeuw, kerst en het motief van snoep contrasteert scherp met de donkere gebeurtenissen. Juist die combinatie maakt dit een perfect boek voor de kerstperiode. Het is een thriller die spanning en sfeer goed in balans houdt.