Maar laat één ding duidelijk zijn: hoe goed ik dit boek ook vond, Hex ga ik alsnog écht niet lezen.

Het laatste verhaal van Jamie Gunn volgt Jamie, een jongen die verhalen ademt en zijn vader op jonge leeftijd verliest. Zijn zoektocht naar nieuwe verhalen leidt hem naar vreemde en soms gevaarlijke ontmoetingen, waarvan de ontmoeting met Sheila Higginbottom veruit de meest verontrustende is. Het idee dat een verhaal dodelijk kan zijn zodra je het einde hoort, vormt de kern van de dreiging die langzaam maar zeker om Jamie heen sluit. Wanneer hij later zelf doorbreekt als auteur en zijn boek onverwachte en rampzalige gevolgen heeft, wordt duidelijk dat hij het verhaal misschien minder in de hand heeft dan hij denkt.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit boek bijna een maand heb laten liggen, puur omdat ik zo’n bang kipje ben. Ik lijk wel op Ava uit het boek; één verkeerde film in mijn jeugd en ik mijd sindsdien het liefst alles dat een beetje eng is. Toch kon ik geen nee zeggen toen L&M Books me een exemplaar aanbood, zeker omdat Thomas Olde Heuvelt één van de meest gelezen auteurs van mijn vriend is. Zelf las ik eerder November en dat vond ik in het begin echt doodeng. Dat gold hier ook: de eerste hoofdstukken joegen me terug in mijn eigen woonkamer, gordijnen dicht en lichten aan en continue de hoeken van het plafond controleren.

Wat ik knap vind, is hoe de spanning later afzwakt zonder te verdwijnen. Er ontstaat ruimte voor een literair verhaal, waar een duister randje voortdurend onder de oppervlakte blijft. Dat middenstuk was voor mij het allerbeste deel. Uiteindelijk blijkt dit boek veel meer dan alleen een horror. Het gaat net zo goed over rouw, over de rare kronkels van het brein en hoe betekenis zoeken ons soms op gevaarlijke paden brengt. Dat reflectieve, gemengd met de blijvende dreiging, levert een fascinerend grijs gebied op.
Maar laat één ding duidelijk zijn: hoe goed ik dit boek ook vond, Hex ga ik alsnog écht niet lezen.