Vaart, spanning, sterke personages en een plot dat je niet loslaat

Normaal gesproken laat ik thrillers van Nederlandse bodem vaak links liggen. Ze doen het simpelweg niet voor mij; te voorspelbaar, te weinig spanning of vlakke personages. Maar Lotgenoten heeft dat beeld volledig doorbroken. Wat een boek! Vanaf de eerste bladzijde zat ik er helemaal in en het heeft me geen moment losgelaten.

De jonge moeder Melanie deelt haar leven tot in detail online, tot ze plots verdwijnt. Criminoloog Jackie Laurijssen, nog herstellende van een ongeluk, vermoedt meteen dat er meer speelt dan een digitale detox. Samen met oud-collega Joszef Daalderop ontdekt ze een verontrustend patroon, dat hen naar Texel leidt – en naar een race tegen de klok.

Wat mij vooral pakt, is de manier waarop Marit Vanström spanning opbouwt. Geen goedkope jumpscares, maar een constante onderhuidse dreiging die je blijft meeslepen. Jackie en Joszef werken samen zoals je dat ziet in de BAU en Criminal Minds: analytisch, scherp en gefocust op het doorgronden van de dader. Daarbij zijn hun eigen kwetsbaarheden subtiel verweven, waardoor ze menselijk en herkenbaar blijven. En ja, er zit ook een heerlijk verknipte seriemoordenaar in.

De setting op Texel vond ik persoonlijk erg leuk, mede omdat ik zelf een band met het eiland heb. Juist daardoor vielen me een paar onjuistheden op, zoals de tien minuten vertraging op de TESO-boot en het idee dat deze over de Noordzee zou varen. Kleine details, maar voor kenners toch even een wenkbrauwmomentje.

Lotgenoten heeft alles: vaart, spanning, sterke personages en een plot dat je niet loslaat. Het is zo’n boek waarbij je ‘nog één hoofdstuk’ zegt en voor je het weet is het midden in de nacht. Ik kijk nu al uit naar boek drie.