Lezersrecensie
De tweede dochter is een sfeervolle, intieme roman die onder de huid kruipt.
De tweede dochter van Jemimah Wei is een gelaagde en meeslepende roman over familiebanden, prestatiedruk en de zoektocht naar identiteit, verteld door de ogen van Genevieve Yang. Als enig kind woont Gen met haar ouders en grootmoeder in een krappe flat in Bedok, Singapore. Hun leven verandert ingrijpend wanneer Arin, het kind uit het geheime tweede gezin van opa in Maleisië, in hun leven verschijnt. Wat begint als een ongemakkelijke confrontatie, groeit uit tot een diepe, zij het complexe zusterband.
Wei schetst een levendige en rijke setting: van Singapore en Maleisië tot Nieuw-Zeeland. Deze geografische achtergronden dragen bij aan de sfeer, al zou het verhaal, dat draait om prestatiedruk en familie-eer, zich evengoed in andere Aziatische landen als China of India kunnen afspelen.
De roman wordt volledig verteld vanuit het perspectief van Gen. Daardoor krijgen we vooral haar kant van het verhaal te zien — haar bewondering, jaloezie en onzekerheid ten opzichte van Arin kleuren ons beeld. Arin blijft enigszins op afstand; als lezer blijf je gissen naar haar drijfveren. Dat werkt enerzijds vervreemdend, maar anderzijds onderstreept het ook hoe persoonlijk en subjectief familieverhalen kunnen zijn.
Opvallend is de focus op vrouwelijke stemmen. Moeders, dochters en zussen domineren dit verhaal. De mannen zijn aanwezig, maar slechts op de achtergrond. Hierdoor ontstaat een rijk, genuanceerd beeld van vrouw-zijn in een hedendaagse Aziatische context — vol strijd, opoffering en onderlinge verbondenheid.
De tweede dochter is een sfeervolle, intieme roman die onder de huid kruipt.
Wei schetst een levendige en rijke setting: van Singapore en Maleisië tot Nieuw-Zeeland. Deze geografische achtergronden dragen bij aan de sfeer, al zou het verhaal, dat draait om prestatiedruk en familie-eer, zich evengoed in andere Aziatische landen als China of India kunnen afspelen.
De roman wordt volledig verteld vanuit het perspectief van Gen. Daardoor krijgen we vooral haar kant van het verhaal te zien — haar bewondering, jaloezie en onzekerheid ten opzichte van Arin kleuren ons beeld. Arin blijft enigszins op afstand; als lezer blijf je gissen naar haar drijfveren. Dat werkt enerzijds vervreemdend, maar anderzijds onderstreept het ook hoe persoonlijk en subjectief familieverhalen kunnen zijn.
Opvallend is de focus op vrouwelijke stemmen. Moeders, dochters en zussen domineren dit verhaal. De mannen zijn aanwezig, maar slechts op de achtergrond. Hierdoor ontstaat een rijk, genuanceerd beeld van vrouw-zijn in een hedendaagse Aziatische context — vol strijd, opoffering en onderlinge verbondenheid.
De tweede dochter is een sfeervolle, intieme roman die onder de huid kruipt.
1
Reageer op deze recensie