Niet mijn boek

Dit boek brengt mij in tweestrijd! Ook nu ik het al een paar dagen uit heb.
You either love it or you hate it... Nou ik wissel nog steeds van mening.

Amerika, 1975. In het dorpje Monta Clare, Missouri, wordt tiener Joseph ‘Patch’ Macauley ontvoerd. Saint zet alles op het spel om haar beste vriend te vinden.
Patch ligt alleen in een pikdonkere kamer totdat hij een hand in de zijne voelt. Ze heet Grace en in het donker is haar stem zijn redding. Als Patch ontsnapt, is er echter geen bewijs dat ze ooit heeft bestaan, dus begint hij een grootse zoektocht om haar te vinden. Terwijl jaren decennia worden en hoop een obsessie, jaagt Patch’s jeugdvriendin Saint op de man die de twee ontvoerde en daarmee de enige jongen van wie ze ooit heeft gehouden een doel in het leven gaf.

Ik begon aan dit boek en ik genoot ervan. Ik vloog door de korte hoofdstukken en was geïntrigeerd wat dit boek mij zou brengen. Maar... er kwam maar geen einde aan. Het boek telt zo’n 600 bladzijden, maar van mij had het al wat eerder mogen ophouden. Voor mij was het op een gegeven moment gewoon klaar.

Als ik terugdenk aan dit boek denk ik aan mooie zinnen, uitgediepte personages en interessante verhaallijnen. Maar ik denk dan ook terug aan ongeloofwaardige dialogen tussen 13-jarige kinderen en een vrij ongeloofwaardig plot... En welk van de twee weegt dan zwaarder? Ik weet het niet.