Dit boek en ik bleken geen goede match.

Vandaag eens wat anders, ik doe dit namelijk niet heel vaak, maar ik deel een recensie over een boek waar ik echt niet enthousiast van werd.

Nadat bij Emile jong-alzheimer is vastgesteld, ontvlucht hij zijn omgeving en koopt in het geheim een camper. Hij plaatst een oproep voor een reisgenoot en krijgt reactie van Joanne, een raadselachtige jonge vrouw. Samen beginnen ze aan een onvergetelijke roadtrip vol schoonheid en onverwachte wendingen.

Al het blauw van de hemel wist mij helaas niet te raken. Een van de grootste redenen daarvoor is dat ik geen echte klik voelde met de personages. De meesten vond ik niet interessant of prettig om over te lezen; niet omdat ze ingewikkeld of gelaagd zijn, maar omdat ze simpelweg niet ‘mijn mensen’ zijn. Het voelde niet alsof de auteur ze zo bedoeld heeft; het bleef voor mij op een afstand, waardoor ik nauwelijks betrokken raakte.

Daarbij komt dat ik het verhaal erg lang vond duren. De roman voelde langdradig en herhalend, alsof er onnodig veel pagina’s nodig waren om het verhaal voort te stuwen. Ik miste vaart en scherpte. Zelfs de idyllische setting in Frankrijk, die voor anderen misschien een pluspunt is, deed mij persoonlijk weinig.

Het einde vond ik wél mooi; ontroerend op een manier die eindelijk iets in beweging bracht. Maar dat laatste stukje kon voor mij niet opwegen tegen de vierhonderd pagina’s die eraan voorafgingen. Dit boek en ik bleken geen goede match.