Soms weet je gewoon: dit verhaal blijft nog even bij me.

In Vervloekte dochters van Oyinkan Braithwaite volgen we Eniiyi, een jonge vrouw die leeft met een donkere familievloek: elke dochter zal worden gestraft zodra ze een man liefheeft. De vloek is generatiesoud en heeft al vele vrouwen in haar familie getroffen, waaronder haar tante Monifa. Wanneer Eniiyi verliefd wordt op een man die ze van de verdrinkingsdood redt, balanceert ze op de grens tussen liefde en ondergang.

Wat mij meteen greep, was de proloog. Die was zó sterk dat ik even bleef hangen op die pagina toen ik hem uitlas. De zinnen van Oyinkan Braithwaite zijn ritmisch en scherp; ze weet spanning te wekken zonder overdrijven. Ik voelde direct dat dit een boek zou zijn dat onder mijn huid zou kruipen. En dat gebeurde ook.

De toon is soms duister, maar juist door de humor: droog, scherp en op het randje, voelde ik me als lezer voortdurend alert. Ik heb meerdere keren hardop gelachen, vooral om de sarcastische opmerkingen van de hoofdpersonages. Die combinatie van licht en donker werkt geweldig goed.

Daarnaast wist het boek me op een dieper niveau te raken. Er waren momenten waarop ik letterlijk een knoop in mijn maag voelde. Het gevoel van dreiging, van iets dat niet goed kan aflopen, bleef lang hangen. Dat onheilspellende past perfect bij dit seizoen; het is een verhaal dat je bij kaarslicht wilt lezen terwijl buiten de wind tegen de ramen slaat.

Ik lees graag Nigeriaanse literatuur en Vervloekte dochters bevestigt opnieuw waarom. De vertelstem, de culturele lagen, de mix van mythologie en realiteit – het voelt allemaal fris en eigen. Het was al drie maanden geleden dat ik nog eens vijf sterren gaf, maar dit boek doorbrak die stilte met gemak. Soms weet je gewoon: dit verhaal blijft nog even bij me.