De Christiemoorden

Enkele jaren terug las ik ‘Het mollenfeest’, een boek waar ik nog steeds heel enthousiast over ben. Ondertussen ligt ‘De Christiemoorden’ in de boekhandel en reizen we opnieuw af naar Mollendaal, een dorp dat geen E40 verbinding waardig was, maar wel wemelt van de interessante personages.
Ik was vier pagina’s ver en alweer verkocht. Dominique weet opnieuw een sterke verhaallijn met aandoenlijke personages uit zijn mouw te schudden en het hele verhaal van een dikke laag humor te voorzien. ‘De Christiemoorden’ lees je liefst in één ruk uit, om je daarna een beetje verdrietig te voelen omdat je het boek zo snel verslonden hebt.

Wat een geweldig personage is Judith. Een bibliothecaresse van middelbare leeftijd met de nodige issues, een sterke eigen mening en de drang om zich af en toe te laten gelden, heerlijk.

Tegelijkertijd maken we kennis met een onbekend, donker personage dat Christieboeken dropt in de inleverbus van de bib. Het mysterie begint… Het anders slapende Mollendaal ontwaakt en krijgt te maken met een reeks bizarre gebeurtenissen en moorden.

Het motief van de moorden en hoe alles uiteindelijk in elkaar klikt wist mij te verrassen. Het was aangenaam om met enkele personages op speurtocht te gaan en hen af en toe ook een stapje voor te zijn.

De boeken van Dominique veroveren stilaan een vaste plaats in mijn boekenkast en ik hoop dat de collectie met nog een aantal stuks mag uitbreiden. Ik ben fan.

“Judith had nog geen gelegenheid gehad om zich een mening te vormen over mensen die hun lichaamsdelen een naam gaven, maar nam zich voor dat diezelfde avond nog te doen. In haar sofa met een gigantische gin-tonic moest dat wel lukken.”

“Isabelle vroeg zich af waarom de burgemeester zo opgewonden klonk. Toegegeven, Andries was bij de partij Groen. De mogelijkheden waren dus eindeloos. Wie blij werd van een broodje hummus verwachtte niet zo heel veel van het leven.”