één partje van een sinaasappel

In ‘Ik niet van jou’ volgen we hoofdpersonage Jan Van Der Meulen. Juist ja, het hoofdpersonage draagt dezelfde naam als de auteur. Dan vraag je je natuurlijk meteen af of het verhaal misschien een stukje autobiografisch is… Mijn nieuwsgierigheid werd eigenlijk daarvoor al gewekt door de synopsis, maar bij aanvang van het boek dus nog een tikkeltje meer.

Autobiografisch of pure fictie, het maakt niet zo veel uit want ik werd vrijwel meteen meegenomen in een rollercoasterachtig verhaal waar heel wat emotie in zit. Soms springt de auteur een beetje van de hak op de tak maar mij stoort dat niet. Zo gaat het er in het dagelijks leven nu eenmaal ook vaak aan toe, al zeker wat liefde en verlangen betreft.

‘Ik niet van jou’ is hedendaags, leest vlot weg, is af en toe best grappig, maar legt vooral de valkuilen van de liefde, verliefdheid en sleur bloot. Naast dit alles is het verhaal ook gewoon heel herkenbaar, al hoop ik dat de doorsnee lezer net wat minder radicale sprongen maakt wat de liefde betreft. Ikzelf ben ondertussen 33 jaar jong en herken heel wat gevoelens die de personages ervaren. In dat opzicht laat het boek je ook af en toe wel eens stilstaan bij wat verliefdheid met een mens kan doen, hoe we soms een beetje blind van verlangen kunnen zijn.

Ik voelde als lezer vaak medelijden met zowel Jan als Judith, afgewisseld met frustratie (wat had ik graag geschreeuwd tegen een aantal personages). Ik was uiteindelijk vooral benieuwd waar en hoe dit verhaal zou eindigen. Het einde stemde mij gelukkig tevreden en enigszins gerust.

Maar Jan, het scheelde maar één partje van een sinaasappel…