“Een vastberaden einddoel. Heldere krankzinnigheid.”

Bij het openen van dit boek krijg je meteen 2 bladzijden vol lovende woorden voorgeschoteld. Erg positieve recensies van oa The New York Times, The Observer, The Guardian en een aantal auteurs, allen zijn één en al lof over dit briljante meesterwerk. Dat mijn verwachtingen daardoor ook meteen wolkenkrabberhoge proporties aannam vond ik dan een tikje riskant. Benieuwd of ‘Een spoor van geweld’ ze kon inlossen?

Wie de Netflixserie ‘Mindhunter’ kent zal bij het lezen van dit boek een gelijkaardig gevoel krijgen. Mark O’Connell probeert namelijk te begrijpen waarom socialite Malcom Macarthur 2 onschuldige mensen van het leven beroofde om zijn eigen financiële situatie opnieuw stabiel te krijgen. ‘Mindhunter’ vond ik een fantastische serie omdat ze de beweegredenen en psyche van enkele seriemoordenaars/psychopaten probeerden te doorgronden. Ed Kemper is er eentje die ik niet snel zal vergeten.

Anyway, de naam Malcom Macarthur doet bij velen waarschijnlijk niet direct een belletje rinkelen. Macarthur vermoordde in 1982 in Dublin 2 jonge mensen. Zijn hoofddoel was een bankoverval, maar hij wilde voornamelijk tijd en vrijheid 'kopen'. 30 jaar later heeft Macarthur zijn straf uitgezeten en raakt de auteur nog meer gefascineerd door zijn personage. In ‘Een spoor van geweld’ probeert O’Connell de grote waarom-vraag te begrijpen maar voornamelijk te achterhalen of Macarthur een ijskoude leugenaar is, een extreme narcist of eerder verblind door eigenbelang.

Dit boek is een pareltje (in hoeverre je dat mag zeggen over een true crime boek) voor de true crime liefhebber. O’Connell ging meermaals in dialoog met Macarthur en maakte er vervolgens dit bijzonder verslag van. Maar wat schrijft O’Connell eigenlijk? De waarheid of eerder een variant op de waarheid? Je kan immers niet in het hoofd kruipen van een moordenaar.

Ik vond het mooi van de auteur om ook het nodige respect te hebben voor nabestaanden en slachtoffers. Hij geeft ook aan daar zelf mee te worstelen. Je wil een moordenaar volgens mij niet die aandacht geven, dat verdienen ze niet. Dit is iets wat ik vaak veracht in Netflixseries, waar het enige doel is om zoveel mogelijk winst en sensatie te maken, denk maar aan de serie over Jeffrey Dahmer. Tegelijkertijd wil ik niet hypocriet zijn want ik ben zelf mateloos gefascineerd door laat ons zeggen ‘people of the worst kind’, maar het is het grote ‘waarom’ en hoe zo iemand ‘gevormd’ kan worden dat mij interesseert. Waar(om) liep het zo fout?

We zullen het wat Macarthur betreft waarschijnlijk nooit weten, maar dichter bij de waarheid en beweegredenen kom je volgens mij niet.

“Een vastberaden einddoel. Heldere krankzinnigheid.”