“Als ik schrijf zeg ik alles, als ik spreek ben ik een lafaard.”

Ik weet niet meer precies hoe ik bij de boeken van Édouard Louis (geboren als Eddy Bellegueule) terechtgekomen ben. Ik vermoed door het feit dat ‘Geschiedenis van geweld’ autobiografisch is en toch een bijzondere gebeurtenis behelst.

Édouard Louis is een Franse auteur, een jaar jonger dan ikzelf en schreef al een aantal succesvolle romans. Vaak autobiografisch, wat onmiddellijk toch mijn interesse wekt. ‘Geschiedenis van geweld’ is een nietsontziende roman over de nacht waarin Édouard Louis op gruwelijke wijze werd aangevallen. Dit boek vertelt het verhaal van die nacht en probeert de oorzaken en consequenties van het fenomeen geweld te doorgronden.

Deze roman is makkelijk behapbaar gezien de omvang, maar leest niet altijd heel vlot. Ik vond het af en toe een beetje te veel van de hak op de tak. Dat kan ook aan mijn concentratie gelegen hebben, maar dan nog had het verhaal mij niet volledig mee. Waarschijnlijk waren mijn verwachtingen te hoog. Ergens over halverwege veranderde dit gelukkig. Het verhaal had me plots toch opnieuw volledig mee.

Ik vond het interessant om te lezen over Reda, de man die de auteur ooit aanviel. Om een kleine inkijk te krijgen in waarom iemand plots zo gewelddadig kan reageren. Al kunnen we dat natuurlijk nooit echt allemaal zeker weten. Niet alles valt te verklaren, of te begrijpen. Édouard beschrijft vervolgens gedetailleerd welke gevoelens en gedachten hij ervaart na de gebeurtenis. Hij hoort zijn zus Clara zijn verhaal vertellen aan haar man, een aangenaam perspectief.

Édouard Louis zette een sterke roman neer die de zwaardere thema’s als geweld, homofobie en racisme niet schuwt.

“Als ik schrijf zeg ik alles, als ik spreek ben ik een lafaard.”
“Ik sprak, maar mijn ogen bleven droog.”