Het wordt (hopelijk later opnieuw) beter

Griet Op de Beeck schreef al een aantal erg mooie romans. Romans die mij stuk voor stuk wisten te raken. Zonder twijfel koop ik dan ook elk boek van haar hand. ‘Het wordt beter’ is echter anders. Het is deze keer geen roman maar een autobiografisch en vooral informerend boek geworden.

Griet deelt op intieme wijze het bijzondere parcours dat ze de afgelopen jaren heeft doorlopen. Ze deelt haar donkere momenten, wat ze gaandeweg leerde en wat nuttig kan zijn voor anderen, al is dit niet voor iedereen weggelegd (ik kom hier verder nog op terug).

Ik vond ‘Het wordt beter’ leerrijk en af en toe ook pakkend. Wat Griet in het eerste deel van dit boek deelt met haar lezers is intiem, pijnlijk en moedig. Toch zaten haar romans te veel in mijn hoofd en verwachtte ik een gelijkaardig boek, wat er voor zorgde dat ik er naar mijn normen best lang over heb gedaan om ‘Het wordt beter’ uit te lezen. Ik denk dat ik gewoon toe ben aan een nieuwe roman van haar hand en liever vertoef in de fictie.

Heel eerlijk moet ik toegeven dat ik een erg geïrriteerd raakte van het bijtijds heel erg ophemelen van therapeuten. Ik begrijp heel goed dat sommige vrienden van haar pioniers zijn op het vlak van therapie, en dat ze ook dankbaar is voor alles wat ze voor haar deden maar om de één of andere reden vond ik het een erg irritant worden naarmate het boek vorderde. Het begon vaak op verafgoding te lijken, wat voor mij een stapje te ver gaat. "Mijn vrienden aan de wereldtop..." dit komt veel te pocherig over naar mijn smaak. Wat wil je de lezer eigenlijk bijbrengen met dit? Laten weten hoe ze voor jou een uitzondering maakten terwijl ze voor de 'gewone' mens onbereikbaar en onbetaalbaar zijn? Want daar komt het simpelweg op neer. Hier hebben mensen met of zonder trauma niks aan.

Ook geloof ik niet in therapie door middel van (hard)drugs. Akkoord dat dit voor sommige mensen misschien een oplossing kan bieden, maar het kan volgens mij ook gruwelijk misgaan. En draai of keer het hoe je wil, drugs lijken mij in geen enkele situatie een goed idee. Het promoten ervan in een informatief boek is just not my tea.

Dit moet de eerste (en hopelijk laatste) keer zijn dat ik een boek van één van mijn favoriete auteurs slecht beoordeel.

Merk ook even op dat het boek zware thema’s zoals bijvoorbeeld (seksueel) misbruik, parentificatie en zelfmoord bevat.

“Tevreden leren zijn met wat je hebt, dat was volgens mijn vader al de kunst, die ik duidelijk niet beheerste. Wat maakt dat van mij?”

“Zoals je al een uur en zevenveertig minuten aan de lijn hangt met de energiemaatschappij niet ophangt omdat het nu toch elk moment jouw beurt zal zijn.”