"De golven zijn zo hoog. Ik ben bovengekomen, heb iets vierkants gevonden om op te drijven, maar nu ben ik zeeziek. Ik denk dat ik opnieuw moet leren zwemmen. Mijn vader heeft het me nooit geleerd."

Nora is een jonge fotografe die heel hard haar best doet om het te maken. Ze besluit halsoverkop naar Berlijn te vertrekken en er te wonen. Na de periodes van eenzaamheid en onzekerheid te hebben overwonnen, leert ze een aantal vrienden kennen en leert ze door hen ook Dominik kennen. Dominik is kunstenaar, nogal knap en voor Nora (of zo lijkt het toch) de heilige graal.

Vanaf het moment dat Dominik in beeld kwam voelde ik af en toe een beetje walging, al is dat te zwaar uitgedrukt. Nora hemelt hem op, lijk een beetje starstruck, maar haalt vooral zichzelf naar beneden, ze is plots heel onzeker. Als lezer vond ik dat minder fijn, die evolutie van iemand die impulsief alles durft achter te laten naar dit. Maar ik denk dat het wel weergeeft wat sommige gevoelens met een mens kunnen doen.

Naarmate het verhaal verder vordert en we als lezer dichterbij de échte persoon achter Dominik komen kon ik de roman meer smaken. Ik denk dat ik daar ook de verklaring voor mijn eerdere gevoelens gevonden heb. Heel mooi als een roman je wat op sleeptouw kan nemen en een beetje met je hoofd kan rommelen.

‘Muze’ is een frisse roman, hedendaags en wist mij uiteindelijk toch te verrassen. Zoals de achterflap ook verklapt: “Nora’s pijn en volwassenwording laten ons nadenken over waar de vrijheid en schuld van een ander eindigen, en onze zelfstandigheid begint.” Ik ben na afloop van het verhaal nog steeds nieuwsgierig naar een aantal personages waaronder Franzi en Henri.

"De golven zijn zo hoog. Ik ben bovengekomen, heb iets vierkants gevonden om op te drijven, maar nu ben ik zeeziek. Ik denk dat ik opnieuw moet leren zwemmen. Mijn vader heeft het me nooit geleerd."