Afknapper door niet functionerende hoofdpersonen

Lucy score is de auteur van de zeer populaire “Knockemout” serie. Inmiddels zijn de eerste twee delen hiervan naar het Nederlands vertaald, het laatste deel verschijnt binnenkort. De eerste twee delen, Things We Never Got Over en Things We Hide from the Light, vond ik prima leesvoer. Het eerste deel heeft me verrast, het tweede deel vond ik al iets minder leuk. Nu was het tijd voor het derde en laatste deel, Things We Left behind. Doordat veel mensen hier naar uitkeken, Waren mijn verwachtingen hooggespannen. Zijn deze waargemaakt?

In dit boek volgen we Lucian en Sloane, twee personages die we in de eerdere boeken al hebben leren kennen als interessante bijfiguren. En dat zijn ze ook, interessante bijfiguren. Als hoofdpersoon zijn ze alleen een stuk minder geschikt. In de eerdere boeken had je al het idee dat er iets tussen deze twee speelde, maar je wist niet zo goed wat. Ja, dat ze elkaar niet kunnen uitstaan. Maar hoe komt dat dan? Dat was de vraag waar ik in dit verhaal antwoord op hoopte te krijgen. Dat kreeg ik ook.

Zoals ik al eerder aangaf zijn Lucian en Sloane geen leuke hoofdpersonen. Ze zijn behoorlijk saai en eigenlijk zelfs erg wanhopig. Het lijkt of ze continu verlangen naar seks, harde seks. Ze denken allebei alleen maar aan het geslachtsdeel van Lucian, dat wordt keer op keer de hemel ingeprezen. Dat werd wel een beetje te veel van het goede. Sloane is daarnaast erg wanhopig om een gezin te stichten en dat druipt van het verhaal af. Dit zorgt ervoor dat haar personage erg vervelend wordt. Ze beoordeelt de mannen die op haar pad komen namelijk op hun geschiktheid als echtgenoot, heel oppervlakkig. In de eerdere boeken had ze flink veel rake opmerkingen, maar haar hele personage werd overschaduwd door deze wanhoop van haar. Ze weet namelijk allang dat ze Lucian niet kan weerstaan. Naast het feit dat ze allebei zo enorm wanhopig zijn naar seks, is de interactie tussen alle personages kinderachtig. Ik ergerde me groen en geel, en het werd alleen maar meer tijdens het lezen. Dit was ook al een punt van ergernis in Things We Hide from the Light, in Things We Never Got Over had ik hier eigenlijk niet zo’n last van. Maar nu leek het alleen maar nog kinderachtiger te worden.

Ondanks dat de personages niet leuk zijn, is de schrijfstijl wel prima. De hoofdstukken zijn relatief kort en worden afgewisseld tussen zowel Sloane als Lucian. Hierdoor leer je hen allebei wel redelijk kennen, maar dit zit hem vooral in de flashbacks. Dit zijn ook meteen de beste hoofdstukken van het hele boek, samen met het eerste hoofdstuk. In het verleden is er veel voorgevallen tussen de hoofdpersonen, en nu kom je erachter wat dat is geweest. Lucian heeft een rotjeugd gehad, en de ouders van Sloane zijn erg belangrijk voor hem geweest. De dankbaarheid en de liefde die hij voor hen voelt straalt van de pagina’s en dat is mooi om te zien. Voor de rest is het boek gewoon heel dik. Ik mis in dit verhaal echt meer diepgang. De andere boeken hadden dat wat meer naar mijn idee, maar het eerste boek nog het meest. Voor mijn gevoel draait het hier vooral om de seks en zat er weinig verhaallijn in. Dit boek telt bijna 600 pagina’s en dat is voor romance sowieso al aan de lange kant. En dat geldt zeker voor dit verhaal, het leek tot het maximale uitgeknepen te worden. Nee, dit boek was niet voor mij.

Mijn hoge verwachtingen voor Things We Left Behind van Lucy Score zijn helaas niet waargemaakt. Lucian en Sloane zijn leuke bijfiguren, maar als hoofdpersonages functioneren ze niet. De schrijfstijl daarentegen is wel weer prima, ondanks dat de seks de boventoon voert leest het verhaal wel prima weg. Alleen ergerde ik me groen en geel aan de interacties in dit boek, net zoals aan de hoeveelheid seks. Het was een overdaad. Jammer dat de serie die zo goed begon, zo enorm bergafwaarts is gegaan. Ik weet ook niet of ik verder nog een boek van deze auteur zal oppakken.