Lezersrecensie
Beklijft niet, het vakmanschap ten spijt
In 2019 maakten de lezers in het Nederlands taalgebied voor het eerst kennis met de boeken van V.E. schwab (zij/hen) middels de “Schemering trilogie”. Internationaal maakt hen al ruim een decennium naam. Schwab heeft de afgelopen jaren bewezen een veelzijdig auteur te zijn binnen het fantasy genre, zowel voor een jonger als volwassen lezerspubliek. De nieuwste toevoeging aan deze al uitgebreide bibliografie is Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond, een historische fantasy waarin de hoofdrol is weggelegd voor lesbische vampiers. Deze omvangrijke roman is naar het Nederlands vertaald door Inge Pieters.
In 1532 is Maria dood ongelukkig in een saai, burgerlijk en liefdeloos huwelijk in Spanje. Ze ontmoet een weduwe en raakt in de ban van haar. Op een dag besluit ze dat het genoeg is en vraagt de weduwe om hulp. In 1827 maakt Charlotte zich op voor haar eerste balseizoen in Londen. Tijdens haar eerste bal ontmoet ze Sabine en de twee zijn het hele seizoen onafscheidelijk. Sabine belooft Charlotte een beter leven dan ze nu heeft en Charlotte besluit diezelfde nacht nog op dit aanbod in te gaan en haar hartslag op te geven. In 2019 start de achttienjarige Alice met haar eerste jaar aan Harvard University in Boston. Op een feestje ontmoet ze een mysterieus meisje waar ze de nacht mee doorbrengt. De volgende dag wordt ze wakker zonder hartslag en met een onverzadigbare honger. Ze vindt een foto op haar telefoon en een briefje met een naam, Lottie. Wat hebben deze vrouwen met elkaar te maken en lukt het hen om liefde te vinden zonder kloppend hart?
We volgen meerdere hoofdpersonages die we om de beurt leren kennen. Het verhaal begint bij Maria om vervolgens bijna vijfhonderd jaar vooruit in de tijd te springen waar we Alice ontmoeten. Langzamerhand leer je deze vrouwen goed kennen en kom je erachter hoe zij het leven als vampier beleven. Het grootste deel van de tijd volgen we echter de verhaallijn uit het verleden. Dit is nodig, want halverwege het boek maakt Charlotte haar opwachting. Hierdoor vallen er meerdere puzzelstukjes op hun plaats. Schwab heeft deze personages goed uitgewerkt. Ieder van hen heeft een achtergrondverhaal dat laat zien waarom ze geworden zijn zoals ze zijn. Toch lukt het geen van hen een blijvende indruk achter te laten.
Doordat het verhaal zoveel eeuwen omspant en op zichzelf staat, is het een omvangrijk epistel. Dit op zo’n manier in elkaar kunnen zetten dat het ten eerste vlot leest en ten tweede nergens verwarrend wordt is een knap staaltje vakwerk. Schwab laat zien dat ze dit vakmanschap tot in de puntjes beheerst. Het taalgebruik is bloemrijk, maar dit haalt de vaart er nergens uit. Er worden flinke tijdsprongen gemaakt, maar deze zitten op logische plekken in het geheel en worden duidelijk aangegeven. Hierdoor raak je als lezer niet in de war. Het is ook direct duidelijk vanuit wiens perspectief je leest. Het concept van vampiers en hoe de personages met dit nieuwe leven omgaan wordt eveneens goed uitgewerkt. De gevoelens worden niet geschuwd, evenals de ongemakken. Het tempo ligt vrij hoog, want er gebeurt veel. Naarmate het verhaal vordert kun je deze verbanden stukje bij beetje leggen en dit zorgt ervoor dat het naar het einde toe in een stroomversnelling raakt. Na zo’n sterke en lange opbouw voelt dit einde echter als een anti climax omdat het vrij gehaast is. De plot bevat weinig spanning en weet ook niet volledig te intrigeren. Het zijn vooral eerdergenoemde achtergrondverhalen van de personages en de verbanden die stukje bij beetje gelegd kunnen worden die uitnodigen tot doorlezen.
Door al het geweld van emoties en de tijdsprongen zou je de wereldbouw bijna vergeten. Doordat deze vrouwen zo lang leven, doen ze meerdere landen aan. Sommigen zijn kort benoemd, anderen zijn diepgaander uitgewerkt omdat zich hier gebeurtenissen afspelen die een sleutel vormen tot het verdere verloop van de plot. We hebben dit al eens eerder gezien bij deze auteur in Het onzichtbare leven van Addie Larue en de gehele “Cassidy Blake” serie, maar het verweven van fantasy in de bestaande wereld gaat hen goed af.
Met Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond bewijst V.E. Schwab opnieuw een veelzijdige en vakbekwame auteur te zijn. Deze omvangrijke historische fantasy beslaat meerdere eeuwen en kent meerdere hoofdpersonen. Allen zijn goed uitgewerkt en hebben een achtergrondverhaal. Deze maken nieuwsgierig en dwingen je tot doorlezen. Ondanks deze grondige uitwerking lukt het geen van allen om een blijvende indruk achter te laten of met hen mee te leven. Dit is tevens het geval voor de plot, deze beklijft evenmin. Het gebrek aan spanning en een vrij abrupt einde zijn hier debet aan. Vergeleken bij de uitwerking van de wereld en het concept van dit boek is de plot zelf vrij dun en weet het nauwelijks te intrigeren. Deze intrige ligt vooral in eerdergenoemde achtergrondverhalen. Ondanks de bloemrijke taal en de vele tijdsprongen wordt het nergens verwarrend en voelt het niet of je een boek van meer dan 500 pagina’s leest. Ben je een groot fan van queer verhalen en vampiers en maakt het je niet uit dat het weinig spanning bevat? Dan is dit boek een aanbeveling.
In 1532 is Maria dood ongelukkig in een saai, burgerlijk en liefdeloos huwelijk in Spanje. Ze ontmoet een weduwe en raakt in de ban van haar. Op een dag besluit ze dat het genoeg is en vraagt de weduwe om hulp. In 1827 maakt Charlotte zich op voor haar eerste balseizoen in Londen. Tijdens haar eerste bal ontmoet ze Sabine en de twee zijn het hele seizoen onafscheidelijk. Sabine belooft Charlotte een beter leven dan ze nu heeft en Charlotte besluit diezelfde nacht nog op dit aanbod in te gaan en haar hartslag op te geven. In 2019 start de achttienjarige Alice met haar eerste jaar aan Harvard University in Boston. Op een feestje ontmoet ze een mysterieus meisje waar ze de nacht mee doorbrengt. De volgende dag wordt ze wakker zonder hartslag en met een onverzadigbare honger. Ze vindt een foto op haar telefoon en een briefje met een naam, Lottie. Wat hebben deze vrouwen met elkaar te maken en lukt het hen om liefde te vinden zonder kloppend hart?
We volgen meerdere hoofdpersonages die we om de beurt leren kennen. Het verhaal begint bij Maria om vervolgens bijna vijfhonderd jaar vooruit in de tijd te springen waar we Alice ontmoeten. Langzamerhand leer je deze vrouwen goed kennen en kom je erachter hoe zij het leven als vampier beleven. Het grootste deel van de tijd volgen we echter de verhaallijn uit het verleden. Dit is nodig, want halverwege het boek maakt Charlotte haar opwachting. Hierdoor vallen er meerdere puzzelstukjes op hun plaats. Schwab heeft deze personages goed uitgewerkt. Ieder van hen heeft een achtergrondverhaal dat laat zien waarom ze geworden zijn zoals ze zijn. Toch lukt het geen van hen een blijvende indruk achter te laten.
Doordat het verhaal zoveel eeuwen omspant en op zichzelf staat, is het een omvangrijk epistel. Dit op zo’n manier in elkaar kunnen zetten dat het ten eerste vlot leest en ten tweede nergens verwarrend wordt is een knap staaltje vakwerk. Schwab laat zien dat ze dit vakmanschap tot in de puntjes beheerst. Het taalgebruik is bloemrijk, maar dit haalt de vaart er nergens uit. Er worden flinke tijdsprongen gemaakt, maar deze zitten op logische plekken in het geheel en worden duidelijk aangegeven. Hierdoor raak je als lezer niet in de war. Het is ook direct duidelijk vanuit wiens perspectief je leest. Het concept van vampiers en hoe de personages met dit nieuwe leven omgaan wordt eveneens goed uitgewerkt. De gevoelens worden niet geschuwd, evenals de ongemakken. Het tempo ligt vrij hoog, want er gebeurt veel. Naarmate het verhaal vordert kun je deze verbanden stukje bij beetje leggen en dit zorgt ervoor dat het naar het einde toe in een stroomversnelling raakt. Na zo’n sterke en lange opbouw voelt dit einde echter als een anti climax omdat het vrij gehaast is. De plot bevat weinig spanning en weet ook niet volledig te intrigeren. Het zijn vooral eerdergenoemde achtergrondverhalen van de personages en de verbanden die stukje bij beetje gelegd kunnen worden die uitnodigen tot doorlezen.
Door al het geweld van emoties en de tijdsprongen zou je de wereldbouw bijna vergeten. Doordat deze vrouwen zo lang leven, doen ze meerdere landen aan. Sommigen zijn kort benoemd, anderen zijn diepgaander uitgewerkt omdat zich hier gebeurtenissen afspelen die een sleutel vormen tot het verdere verloop van de plot. We hebben dit al eens eerder gezien bij deze auteur in Het onzichtbare leven van Addie Larue en de gehele “Cassidy Blake” serie, maar het verweven van fantasy in de bestaande wereld gaat hen goed af.
Met Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond bewijst V.E. Schwab opnieuw een veelzijdige en vakbekwame auteur te zijn. Deze omvangrijke historische fantasy beslaat meerdere eeuwen en kent meerdere hoofdpersonen. Allen zijn goed uitgewerkt en hebben een achtergrondverhaal. Deze maken nieuwsgierig en dwingen je tot doorlezen. Ondanks deze grondige uitwerking lukt het geen van allen om een blijvende indruk achter te laten of met hen mee te leven. Dit is tevens het geval voor de plot, deze beklijft evenmin. Het gebrek aan spanning en een vrij abrupt einde zijn hier debet aan. Vergeleken bij de uitwerking van de wereld en het concept van dit boek is de plot zelf vrij dun en weet het nauwelijks te intrigeren. Deze intrige ligt vooral in eerdergenoemde achtergrondverhalen. Ondanks de bloemrijke taal en de vele tijdsprongen wordt het nergens verwarrend en voelt het niet of je een boek van meer dan 500 pagina’s leest. Ben je een groot fan van queer verhalen en vampiers en maakt het je niet uit dat het weinig spanning bevat? Dan is dit boek een aanbeveling.
1
Reageer op deze recensie
