Scherpere focus zorgt voor fijnere leeservaring

De “Hoe overleef ik” serie van Francine Oomen, wie is er niet mee opgegroeid? Als puber eind jaren ’90 van de vorige eeuw en het eerste decennium van deze eeuw heb je deze boeken boordevol survivaltips voor herkenbare puberproblemen vast en zeker stuk voor stuk verslonden. Menigeen viel na het verschijnen van het laatste deel dan ook in een lezersgat, want wat moesten we nu lezen? In 2023 verscheen er een nieuw deel in deze serie, het startsein voor een nieuwe trilogie voor de lezers van toen. Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? gaat over Rosa en haar vrienden tien jaar nadat we afscheid van hen hebben genomen. Dit tweede deel in deze reeks, Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht?, is hier een direct vervolg op. Deze boeken kunnen daarom niet los gelezen worden en deze recensie bevat spoilers voor het vorige deel.

Het verhaal pakt de draad op waar het vorige boek eindigde. Rosa, Jonas, Joya en Esther wonen in de Geheime Tuin in Portugal, hun zelfgecreëerde paradijs. Ze zitten er alleen wel illegaal. Hoe lang gaat dit nog goed? Ondertussen is Jonas gelukkig met Jurriaan, maar dan komt er een kaper op de kust. En wat moet Esther nou, met het ongeboren leven in haar buik? En Wat moet Rosa nu met haar oude, weer opvlammende gevoelens voor Neuz? De vriendengroep lijkt alles helemaal voor elkaar te hebben, maar dan gaat opeens alles anders dan gedacht. Hoe gaan ze hiermee om: geven ze op of zetten ze door?

Ook al zijn deze personages voor vele geen onbekenden, ze zijn toch goed uitgewerkt. Allemaal hebben ze hun problemen, waar Oomen stuk voor stuk de tijd voor neemt. Hiedoor leer je hen nog beter kennen dan je al dacht. Ook Jurriaan krijgt meer persoonlijkheid, iets dat noodzakelijk is voor dit verhaal. Abel leren we eveneens beter kennen. Inmiddels is dit een lange, slungelige puber, terwijl hij in de originele reeks net geboren was en uitgroeide tot een kleuter. Hij neemt behoorlijk wat pubergedrag mee naar Portugal, iets waar Rosa en haar vrienden duidelijk wat moeite mee hebben. Al deze personages ontwikkelen zich gedurende het boek steeds een beetje meer. Het blijft nog wel gissen naar wat er met een aantal andere oude bekenden is gebeurd, hopelijk krijgen we hier nog antwoord op.

De schrijfstijl is vertrouwd vlot. De hoofdstukken zijn kort en het taalgebruik toegankelijk. Hierdoor leest deze roman weer makkelijk weg. De communicatie tussen de personages is met sprongen vooruitgegaan en is niet meer zo kinderlijk als in het vorige boek. Deze past nu meer bij de leeftijd van Rosa en haar vrienden. Een nieuw element is de hoeveelheid straattaal. Deze neemt Abel mee en past helemaal in de tijdsgeest en bij zijn leeftijd. Als je hier niet in thuis bent is dit wel even schakelen, maar het hindert niet. De plot is eveneens ten positieve verandert. Waar in het vorige deel alle problemen op een hoop leken te worden gegooid om maar zo veel mogelijk wereldse thema’s te verwerken, is dat hier niet het geval. Oomen legt de focus op twee hoofdthema’s en houdt deze het gehele verhaal vast. Dit geeft de lezer meer rust en biedt deze thema’s meer diepgang. Doordat er meer focus is, ben je bereid en gemotiveerd om verder te lezen. Het einde is kenmerkend voor deze boeken, maar maakt wederom nieuwsgierig naar het volgende deel in de serie. Dit lijkt een afrondend deel te worden waarin losse eindjes aan elkaar moeten worden geknoopt.

Hoewel Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht? van Francine Oomen een flinke sprong voorwaarts is ten opzichte van het vorige boek, weet het de magie van vroeger niet op te roepen. Deze boeken blinken uit in het bespreekbaar maken van herkenbare situaties, zonder met een belerend vingertje te wijzen. In vergelijking met het eerste deel in deze nieuwe serie is de communicatie tussen de personages volwassener geworden en ligt de focus op enkele hoofdproblemen in plaats van dat het boek wordt volgepropt met relevante maatschappelijke thema’s. Dit creëert meer rust waardoor je meer geneigd bent om verder te lezen. Het einde is herkenbaar, maar prikkelt wel genoeg om het vervolg op te willen pakken.