Debuut van gemiste kansen

Niet lang geleden werd op Hebban de verkiezing voor het Regenboogboek van het jaar gehouden. Kleine gelukjes van Audrey Adelin ging er met deze titel vandoor, maar Als de zon valt, het debuut van Stijn de Vries, stond eveneens op de shortlist. Ik lees weinig boeken van eigen bodem, eigenlijk te weinig. Omdat ik regenboogboeken vaak goed en sowieso belangrijk vind, wilde ik deze roman een kans geven. Past dit boek bij mij?

Het is 2016. Op een schoolplein in Utrecht vangt Alex de blik van een jongen die hij daar nog niet eerder heeft gezien. Omar kijkt kort terug, maar precies lang genoeg om onvergetelijk te zijn. De omgeving van Alex en Omar zoekt weinig achter de vriendschap die ontstaat. Maar er is veel meer dan dat. Ze vinden zichzelf in de ander en in hun gedeelde onzekerheid over hun identiteit. In het dromerige en soms tragische Als de zon valt volg je Alex en Omar in hun toevlucht naar elkaar, op de middelbare school en in de maanden daarna. Een intiem portret over verbergen, verdoven en zoeken naar geluk.

Hoofdpersonen Alex en Omar kunnen niet meer van elkaar verschillen. Na een verhuizing moet Omar zijn draai vinden op zijn nieuwe school. Alex heeft zijn draai echter al gevonden. Doordat de jongens zich in een totaal ander milieu bewegen, komen ze in erste instantie niet met elkaar in contact. Alex is een witte jongen die het thuis niet makkelijk heeft. Omar daarentegen is een jongen van kleur met hoogopgeleide ouders. Dat zij elkaar zouden vinden voelt dan ook wat geforceerd. Twee tegenpolen uit totaal andere kringen, dat zie je wel vaker in liefdesverhalen. Dit geforceerde gevoel sijpelt door heel het boek, want de chemie tussen Alex en Omar is ver te zoeken. Je leert hen niet goed kennen waardoor het lijkt of hun onderlinge relatie voor de lezer uit de lucht komt vallen. Ze blijven erg op de vlakte waardoor er geen opbouw is. De band is er, en daar is alles mee gezegd.

De Vries wisselt vaak vaan perspectief waardoor beide personages aan het woord komen. Vaak heeft dit een meerwaarde en geeft deze vertelstijl het verhaal meer diepgang. Hier gaat deze vlieger niet op. Eerdergenoemde tekortschietende uitwerking van de personages is hier deels debet aan. Daarnaast springt het verhaal van de hak op de tak waardoor het weinig samenhang lijkt te hebben. Als lezer ben je continu zoekende naar waar je je in deze roman bevindt en dat is niet bevorderlijk voor de leeservaring.

Het boek weet namelijk nergens te intrigeren. Naast eerdergenoemde aspecten maakt de plot geen enkele indruk. Het voelt als een omhulsel voor oppervlakkige personages. Door het eerdergenoemde van de hak op de tak springen word je niet geprikkeld om door te lezen. De nieuwsgierigheid ontbreekt. Doordat deze roman niet zo dik is, is er weinig ruimte om het in zijn geheel goed uit te diepen en dit is een gemiste kans.

Als de zon valt van Stijn de Vries is een debuut van gemiste kansen. Het heeft alle inggrediënten om een mooi en aangrijpend verhaal te zijn, maar schiet op alle vlakken tekort. Hoofdpersonen Alex en Omar zijn elkaars tegenpolen, maar zijn te oppervlakkig uitgewerkt om de chemie tussen hen te kunnen voelen. De auteur springt van de hak op de tak met behoorlijke tijdsprongen waardoor het voor de lezer als een continue zoektocht voelt, het is niet duidelijk waar in het verhaal je je bevindt. Tevens weet het niet te intrigeren omdat het te veel leunt op de oppervlakkige personages. Doordat deze roman niet dik is, is er te weinig tijd en ruimte genomen om alles goed uit de verf te laten komen, want deze roman heeft zeker potentie.