Lezersrecensie
Soms werkt magisch realisme wel
In het vorige decennium verwierf Ashley Poston in Nederland bekendheid met haar “Geekerella” serie die bedoeld is voor de wat jongere lezers. Een aantal jaar geleden verscheen Tussen de beesten en wilde rozen van haar hand. Hierna was het een tijdje stil, tot deze zomer. Zeven jaar weg van jou (Tthe Seven Year Slip) was in het buitenland al een grote hit, met name op Tiktok en Instagram. Nu is deze hype ook in het Nederlands verkrijgbaar, in de vertaling van Gerda Lok-Bijzet.
Mijn eerste kennismaking met deze auteur was met Tussen de beesten en wilde rozen. Dit boek wist niet echt te beklijven, want ik kan me niet herinneren waar het boek over gaat en wat mijn leeservaring was. Ik was dan ook wat huiverig voor dit nieuwste boek, gezien Poston graag gebruik maakt van magisch realisme. Ik merk dat dit niet helemaal bij mij past, want vaak voegt dit element niets toe aan het eigenlijke verhaal. Daarnaast is dit boek enorm populair en ik ben het vaak niet met zulke hypes eens. Ik ging dan ook met frisse tegenzin van start, want dan kan het alleen maar meevallen.
Op een dag vindt Clementine een vreemde man in de keuken van het appartement van haar overleden tante. Een man met vriendelijke ogen en een sexy accent, die ook nog eens de perfecte citroentaart kan bakken. Precies het soort man waar ze voor zou vallen, mocht ze nog in de liefde geloven. Maar er is nog een probleem: hij leeft letterlijk in het verleden. Zeven jaar geleden, om precies te zijn. En zij leeft zeven jaar in zijn toekomst. Kan Clementine haar hart weer openstellen voor deze knappe, mysterieuze man? Liefde is immers geen kwestie van tijd, maar een kwestie van timing.
Op het eerste gezicht lijkt Clementine een standaard personage dat je tegenwoordig vaker ziet in romance boeken. Ietwat gewoontjes, op het saaie af. Ze werkt inmiddels zeven jaar bij een uitgeverij en staat op het punt promotie te maken. Ze lijkt het naar haar zin te hebben, maar is eigenlijk een beetje een workaholic. Naarmate het verhaal vordert kom je erachter dat hier iets veel diepers achter schuilgaat. Rouw en verdriet is hetgeen waardoor ze zich verstopt voor de buitenwereld. Clementine leeft volgens wat anderen van haar verwachten en lijkt verleerd te zijn hoe ze voor zichzelf moet kiezen. Doordat je het verhaal volledig vanuit haar oogpunt volgt leer je haar goed kennen. Toch wordt Iwan niet buiten beschouwing gelaten. Vanuit Clementines perspectief kom je genoeg over hem te weten. De chemie is, nadat beiden van de eerste schok bekomen zijn, voelbaar. Diepgaande gesprekken en vreugdevolle momenten wisselen elkaar af. Deze band wordt op een gegeven moment op de proef gesteld en dit is waar de karakter ontwikkeling echt om de hoek komt kijken. Je leert de personages nog beter kennen en hun invloed op elkaar wordt zichtbaar. Beide personages ontwikkelen zich significant en dat kunnen ze niet zonder de ander.
Doordat de personages zeven jaar heen en weer worden gekatapulteerd in de tijd kan de opbouw van het verhaal soms wat verwarrend zijn. Hier ben je snel doorheen waarna het boek je bij de lurven grijpt. Je wilt door blijven lezen om erachter te komen hoe het de personages vergaat. Naast dat de auteur veel aandacht heeft besteed aan hun uitwerking, passeren ook heftige thema’s de revue. Deze geven het boek de diepere lagen mee waardoor het met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt. Deze diepgang is tegenwoordig vaak een zeldzaamheid. Poston is niet in deze valkuil getrapt. Het verhaal boeit tot de laatste letter en laat je ook dan niet snel los. Op een bepaald punt valt alles op zijn plek en kun je als lezer enkele verbanden leggen waarmee losse eindjes aan elkaar worden geknoopt. Waar magisch realisme in andere boeken weinig tot niets aan het verhaal toevoegt, heeft het hier daadwerkelijk een functie. Het beïnvloedt het verloop en dat zorgt ervoor dat het hier wel werkt.
De schrijfstijl zorgt er daarnaast voor dat deze roman vlot leest. De auteur maakt gebruik van de ik-verteller en dat werkt hier goed. De proloog en epiloog worden vanuit de tweede persoon enkelvoud vertelt en dat is even wennen. De tijdssprongen worden niet aangegeven, maar vloeien op een natuurlijke manier mee met het verloop van het verhaal.
Hoewel ik het vaak niet eens ben met een TikTok hype, kan ik dat niet zeggen van Zeven jaar weg van jou van Ashley Poston. Dit boek heeft mij aangenaam verrast, hoewel ik de Engelse titel The Seven Year Slip beter vind passen. Magisch realisme hield mij lang tegen om dit boek op te pakken, maar ik was blij te ontdekken dat het deze keer wel een functie heeft. Dit is vaak niet het geval en dan is dit element er alleen maar om er te zijn, zonder iets toe te voegen aan het verhaal. De personages hebben meer diepgang dan op het eerste gezicht lijkt, iets dat tegenwoordig ook steeds meer een zeldzaamheid wordt. De thematiek die de auteur in het verhaal verwerkt is heftig, maar geeft deze roman diepgang. Kortom, dit is een van de meest verrassende boeke van 2025.
Mijn eerste kennismaking met deze auteur was met Tussen de beesten en wilde rozen. Dit boek wist niet echt te beklijven, want ik kan me niet herinneren waar het boek over gaat en wat mijn leeservaring was. Ik was dan ook wat huiverig voor dit nieuwste boek, gezien Poston graag gebruik maakt van magisch realisme. Ik merk dat dit niet helemaal bij mij past, want vaak voegt dit element niets toe aan het eigenlijke verhaal. Daarnaast is dit boek enorm populair en ik ben het vaak niet met zulke hypes eens. Ik ging dan ook met frisse tegenzin van start, want dan kan het alleen maar meevallen.
Op een dag vindt Clementine een vreemde man in de keuken van het appartement van haar overleden tante. Een man met vriendelijke ogen en een sexy accent, die ook nog eens de perfecte citroentaart kan bakken. Precies het soort man waar ze voor zou vallen, mocht ze nog in de liefde geloven. Maar er is nog een probleem: hij leeft letterlijk in het verleden. Zeven jaar geleden, om precies te zijn. En zij leeft zeven jaar in zijn toekomst. Kan Clementine haar hart weer openstellen voor deze knappe, mysterieuze man? Liefde is immers geen kwestie van tijd, maar een kwestie van timing.
Op het eerste gezicht lijkt Clementine een standaard personage dat je tegenwoordig vaker ziet in romance boeken. Ietwat gewoontjes, op het saaie af. Ze werkt inmiddels zeven jaar bij een uitgeverij en staat op het punt promotie te maken. Ze lijkt het naar haar zin te hebben, maar is eigenlijk een beetje een workaholic. Naarmate het verhaal vordert kom je erachter dat hier iets veel diepers achter schuilgaat. Rouw en verdriet is hetgeen waardoor ze zich verstopt voor de buitenwereld. Clementine leeft volgens wat anderen van haar verwachten en lijkt verleerd te zijn hoe ze voor zichzelf moet kiezen. Doordat je het verhaal volledig vanuit haar oogpunt volgt leer je haar goed kennen. Toch wordt Iwan niet buiten beschouwing gelaten. Vanuit Clementines perspectief kom je genoeg over hem te weten. De chemie is, nadat beiden van de eerste schok bekomen zijn, voelbaar. Diepgaande gesprekken en vreugdevolle momenten wisselen elkaar af. Deze band wordt op een gegeven moment op de proef gesteld en dit is waar de karakter ontwikkeling echt om de hoek komt kijken. Je leert de personages nog beter kennen en hun invloed op elkaar wordt zichtbaar. Beide personages ontwikkelen zich significant en dat kunnen ze niet zonder de ander.
Doordat de personages zeven jaar heen en weer worden gekatapulteerd in de tijd kan de opbouw van het verhaal soms wat verwarrend zijn. Hier ben je snel doorheen waarna het boek je bij de lurven grijpt. Je wilt door blijven lezen om erachter te komen hoe het de personages vergaat. Naast dat de auteur veel aandacht heeft besteed aan hun uitwerking, passeren ook heftige thema’s de revue. Deze geven het boek de diepere lagen mee waardoor het met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt. Deze diepgang is tegenwoordig vaak een zeldzaamheid. Poston is niet in deze valkuil getrapt. Het verhaal boeit tot de laatste letter en laat je ook dan niet snel los. Op een bepaald punt valt alles op zijn plek en kun je als lezer enkele verbanden leggen waarmee losse eindjes aan elkaar worden geknoopt. Waar magisch realisme in andere boeken weinig tot niets aan het verhaal toevoegt, heeft het hier daadwerkelijk een functie. Het beïnvloedt het verloop en dat zorgt ervoor dat het hier wel werkt.
De schrijfstijl zorgt er daarnaast voor dat deze roman vlot leest. De auteur maakt gebruik van de ik-verteller en dat werkt hier goed. De proloog en epiloog worden vanuit de tweede persoon enkelvoud vertelt en dat is even wennen. De tijdssprongen worden niet aangegeven, maar vloeien op een natuurlijke manier mee met het verloop van het verhaal.
Hoewel ik het vaak niet eens ben met een TikTok hype, kan ik dat niet zeggen van Zeven jaar weg van jou van Ashley Poston. Dit boek heeft mij aangenaam verrast, hoewel ik de Engelse titel The Seven Year Slip beter vind passen. Magisch realisme hield mij lang tegen om dit boek op te pakken, maar ik was blij te ontdekken dat het deze keer wel een functie heeft. Dit is vaak niet het geval en dan is dit element er alleen maar om er te zijn, zonder iets toe te voegen aan het verhaal. De personages hebben meer diepgang dan op het eerste gezicht lijkt, iets dat tegenwoordig ook steeds meer een zeldzaamheid wordt. De thematiek die de auteur in het verhaal verwerkt is heftig, maar geeft deze roman diepgang. Kortom, dit is een van de meest verrassende boeke van 2025.
1
Reageer op deze recensie
