Ondanks serieuze thema's kent roman twee gezichten

Inmiddels is Kristin Hannah niet meer weg te denken uit het literaire landschap. Deze auteur staat vooral bekend om haar historische romans als De nachtegaal en De vergeten vrouwen, maar publiceert ook romans die zich afspelen in recenter tijden. De weg naar huis is zo’n roman. Origineel uitgegeven in 2012, maar in 2025 opnieuw op de Nederlandse markt verschenen in de vertaling van Carolien Metaal.

Net op het moment dat haar huwelijk op de klippen dreigt te lopen krijgt Jolene, een helikopterpiloot bij de Nationale Garde van het Amerikaanse leger, bericht dat ze uitgezonden wordt. Ze moet haar twee dochters en onder spanning staande huwelijk achterlaten en vertrekt voor een jaar naar Irak. Haar man Michael, die al weinig begrip had voor Jolenes toewijding aan het leger, blijft achter en moet als drukbezette advocaat de zorg dragen voor de kinderen. Een zaak waarbij hij een ex-militair met PTSS moet verdedigen zorgt langzaam voor meer begrip bij Michael en hij ziet in dat hij zijn rol als echtgenoot en vader lange tijd heeft verwaarloosd. Wanneer Jolenes helikopter neerstort tijdens een missie keert ze eerder dan gepland terug bij haar gezin. Ze moet haar draai weer vinden in het gezinsleven terwijl ze probeert te herstellen van wat ze heeft meegemaakt. Lukt het Michael om Jolenes vertrouwen terug te winnen en haar te helpen met het verwerken van de gebeurtenissen in Irak?

Het verhaal wordt zowel vanuit Michael als Jolene verteld waardoor je hen goed leert kennen. Als lezer ben je getuige van hoe hun huwelijk uit elkaar dreigt te klappen, maar ook van hoe ze omgaan met de chaos die een uitzending naar Irak met zich meebrengt. Het wordt al snel duidelijk dat trauma’s uit het verleden komen spoken en dat deze grote invloed hebben op hun beider karakters en gedrag. Gedurende het verhaal zorgen de gebeurtenissen voor een hoop verschuivingen die wederom van invloed zijn op dit gezin met twee jonge kinderen. Toch lukt het Hannah niet om je als lezer volledig met hen mee te laten voelen.

Deze roman leunt zwaar op serieuze thematiek. Naast de momenten van hoop spelen vooral trauma, rouw en veerkracht een rol. Deze thema’s vragen om een boek waarin de emoties voelbaar zijn en dat is de auteur niet volledig gelukt. Er zijn momenten dat de emoties tastbaar zijn, maar op andere momenten voelen Jolene en Michael afstandelijk. Toch wil je door blijven lezen, want je kunt alleen maar hopen dat alles nog goed komt. De ontwikkeling van zowel plot als personages verloopt wel erg abrupt, waardoor de balans niet helemaal klopt. Het grootste gedeelte van het boek speelt zich af voor Jolene wordt uitgezonden naar Irak, waarna slechts een klein deel zich in dat land afspeelt. Het gedeelte met de nasleep is weer iets langer, maar hier had meer aandacht voor Mogen komen. Nu voelen sommige zaken wat afgeraffeld waardoor deze roman niet volledig weet te intrigeren. Het boek is wel vlot geschreven waardoor je makkelijk door blijft lezen, dit is kenmerkend voor deze auteur.

Het is goed merkbaar dat De weg naar huis een oudere roman is van Kristin Hannah, dat in 2025 opnieuw is uitgegeven. Het behandelt de voor deze auteur zo kenmerkende serieuze en zware thema’s, maar het slaagt er niet in om je volledig bij de strot te grijpen zoals The Women dat bijvoorbeeld wel doet. Het verhaal is niet helemaal in balans en er is een behoorlijke afstand voelbaar tot de lezer. De schrijfstijl nodigt wel uit om door te blijven lezen. Toch weet het verhaal niet continu te overtuigen. Dat neemt niet weg dat Hannah’s potentieel al vroeg zichtbaar was en dat nu alleen maar de conclusie kan worden getrokken dat ze in haar vakmanschap is gegroeid.