Een boek dat gewoontjes blijft in het verzadigde fantasy landschap

Rachel Gillig is een auteur wiens populariteit op voornamelijk sociale media gestaag is gegroeid na de publicatie van One Dark Window, het eerste deel in het “The Shepherd King” tweeluik. Eind 2024 verscheen dit tweeluik ook in het Nederlands. Nu is daar een nieuw boek van deze auteur, dat vertaalt is door Petra Kruijt. De ridder en de nachtvlinder is het eerste deel in het “The Stonewater Kingdom” tweeluik.

Sybil Denning is als kind te vondeling gelegd waarna ze naar de kathedraal van Aisling is gebracht. Hier wordt ze opgeleid tot zieneres en staat ze in dienst van de bevolking van Traum. Als zieneres is ze getraind om mensen hun toekomst te zien door middel van dromen. Dit komt wel met consequenties, Sybil heeft haar naam moeten opgeven en gaat nu als Zes door het leven. Ook is ze verplicht een sluier te dragen, niemand mag haar gezicht zien. Haar dienstverband van tien jaar zit er bijna op waarna de ze wijde wereld in mag. Maar juist nu gebeuren en vreemde dingen. Een voor een verdwijnen de andere zieneressen. Zes is vastbesloten hen te vinden en wendt zich tot een bijzonder gezelschap voor hulp. Samen ondernemen ze een queeste die niet zonder gevaar is. Lukt het Zes om haar vriendinnen op tijd terug te vinden of is ze al te laat?

De auteur kiest ervoor het hele verhaal vanuit Zes te vertellen. Dit neemt niet weg dat de uitwerking van dit personage matig is. We leren haar redelijk goed kennen, goed genoeg voor dit boek. Toch lukt het Gillig niet om een personage te creëren dat je lang bij zal blijven. Dit geldt niet alleen voor Zes, maar ook voor de andere personages. Zij zijn eveneens matig uitgewerkt, je krijgt precies genoeg relevante informatie om mee vooruit te kunnen. Hierdoor is het lastig een connectie met hen te krijgen en voelt de romance tussen Zes en een van de bijfiguren geforceerd. Het wekt te indruk dat deze romance er puur en alleen is om de lezer van tegenwoordig tevreden te stellen. Het lezerspubliek op wie deze fantasy gericht is, is vooral op zoek naar romantische fantasy verhalen en zal hierdoor niet aan zijn trekken komen. De chemie ontbreekt. Wel is de ontwikkeling van met name Zes goed weergegeven, want die maakt zij zeker door.

In vergelijking met het eerdere werk van Gillig is de schrijfstijl wat gewoontjes. Waar “The Shepherd King” een unieke schrijfstijl heeft met zijn raadsels en rijmen, zijn deze nu niet terug te vinden. Dit zorgt er wel voor dat het boek makkelijk leest, maar hierdoor steekt het niet boven het maaiveld uit. De schrijfstijl is niet meeslepend genoeg om jezelf er helemaal in te kunnen verliezen.

De plot is dit evenmin. Het verloop is voorspelbaar en kenmerkend voor de boeken van dit moment. Het gevoel overheerst dat de auteur een formule volgt die eerder succesvol is gebleken. Dit zorgt ervoor dat er weinig spanning is, want het is van tevoren al duidelijk hoe de plot zich zal ontvouwen. Hierdoor intrigeert het niet genoeg. Voor de eerste helft is dit niet heel storend, want deze wordt meestal gebruikt voor de opbouw. In de tweede helft mag je toch meer actie en spanning verwachten. Die actie is er, maar de spanning blijft uit. Daarnaast is de wereld minder uniek en is de duistere sfeer van het eerdergenoemde tweeluik ver te zoeken. Deze sfeer maakte deze boeken nou juist behoorlijk populair. In deze nieuwe roman is alles vooral generiek. Het einde bevat dan weer een verrassende twist, maar als lezer ben je dan al te veel afgestompt om het nog interessant te vinden.

Helaas weet De ridder en de nachtvlinder van Rachel Gillig geen verschil te maken in het behoorlijk verzadigde fantasy landschap. Dit komt vooral door de uitwerking. Zowel plot als personages zijn matig uitgewerkt en weten niet te intrigeren. Dit boek is in het buitenland als een romantasy in de markt gezet en dit klopt niet. De romance is te summier voor een romantische fantasy en voelt bovendien te geforceerd. De unieke elementen die het voorgaande tweeluik van deze auteur wel heeft, zijn hier compleet verdwenen. De sfeer is ver te zoeken, de wereld is doodgewoon en de schrijfstijl is dat ook. Hierdoor is dit vooral een roman die niet boven het maaiveld uit weet te steken en niet uitnodigt om het vervolg op te pakken.