Lezersrecensie
Geschikter als film dan als boek
In 2024 verscheen Weer zo’n stom liefdesverhaal, de debuutroman van de Amerikaanse auteur Katelyn Doyle. Dit boek wordt aangeprezen voor fans van Emily Henry, een auteur binnen het romance genre die wereldwijd inmiddels een grote groep lezers achter zich kan scharen. Dit zijn grote schoenen om te vullen voor een debuterend auteur. De Nederlandse vertaling is verzorgd door Beryll Kraag.
Dat jaar was romance het voornaamste genre dat ik las. Ik verslond alle boeken en genoot van de meesten daarvan. Toen ik deze roman voorbij zag komen, was ik dan ook erg benieuwd. De verwachtingen waren best hoog, want ik had zo’n gevoel dat dit wel eens een fijn boek zou kunnen worden. Aan de andere kant was daar toch dat stemmetje dat zei dat dit misschien toch niet helemaal bij mij zou passen, vanwege het feit dat het perfect zou zijn voor fans van Emily Henry. En laat dat nou net een auteur zijn waarik niet zo’n groot fan van ben. Ook de recensies die ik tegenkwam waren allemaal wat middelmatig. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat ik dit boek zo lang heb laten liggen. Lukt het de auteur toch om het tegendeel te bewijzen en mijn eerdere hoge verwachtingen waar te maken?
Molly Marks is een scenario schrijfster in Hollywood. Ondanks dat romantische komedies haar specialisme is, weet ze dat ware liefde en romantiek maar nep zijn. In haar leven is ze slechts één keer verliefd geweest. Dit was op de middelbare school, op Seth Rubenstein. Hij gelooft juist wel in ware liefde, ondanks zijn baan als succesvol echtscheidingsadvocaat. Hij zoekt al vijftien jaar naar de ware liefde, maar niemand kan tippen aan Molly Marks. Als ze elkaar na al deze tijd op de reünie van hun middelbare school weer zien, gaan ze na een dronken onenightstand een weddenschap aan. Degene die het lot van vijf stellen kan voorspellen
vóór de volgende reünie, krijgt gelijk over de liefde. Het vijfde duo? Dat zijn ze zelf. Molly verzekert Seth dat hij op weg is naar nog een gebroken hart, Seth gelooft daar niets van. Lukt het hem om Molly het tegendeel te bewijzen?
Het valt direct op dat de auteur ervoor kiest om het verhaal afwisselend vanuit Molly en Seth te vertellen. Dit is niet ongebruikelijk binnen het romance genre, want zo leer je de personages goed kennen en wordt de chemie stukje bij beetje voelbaar. Voor deze personages gaat deze vlieger helaas niet op. Ondanks dat ze beide een stem hebben, schort het aan de uitwerking. Ze blijven op de vlakte waardoor het lijkt of er weinig persoonlijkheid in hen zit. Ze ontwikkelen zich nauwelijks. Molly heeft in het verleden een hoop voor de kiezen gekregen, Seth lijkt het allemaal makkelijk af te zijn gegaan. De auteur gaat hier wel op in, maar het maakt geen indruk. Molly’s ongeloof in de ware liefde wordt breed uitgemeten, terwijl seth’s geloof hierin juist onderbelicht blijft. We krijgen weinig van hem te zien als echtscheidingsadvocaat, terwijl Molly’s strubbelingen op werkgebied meer worden uitgelicht. De basale uitwerking is voor een romantische komedie prima, maar hierdoor voelt het als lezer alsof je van een afstand naar de romance kijkt. De chemie ontbreekt en dat is nou juist het probleem.
Dit probleem vertaalt zich namelijk ook door in het verhaal. Vanwege de middelmatig uitgewerkte personages is het irreëel om een diepgaand plot te verwachten. De gebeurtenissen zijn over vijf jaar uitgesmeerd, de tijd die de weddenschap van Molly en Seth duurt. Dit beslaat ook de coronapandemie en de gevoelens die dit oproept bij de personages zijn goed weergegeven. Toch weet dit boek nergens te intrigeren. Dit heeft vooral te maken met het eerdergenoemde ontbreken van dd chemie tussen de personages. Er zit weinig spanning in deze romance. Het is dan ook prettig dat doyle een vlotte pen heeft waardoor je deze roman snel uit kunt lezen. Het komt alleen nergens tot leven. Als film zou dit verhaal het beter doen, wat gezien het beroep van Molly niet gek is.
Ondanks de dappere poging heeft Weer zo’n stom liefdesverhaal mij niet het leesplezier gegeven waar ik vooraf op had gehoopt. Zowel plot als personages zijn basaal waardoor dit boek niet weet te beklijven en intrigeren. Het is geen slecht debuut, maar het mist diepgang door dat je de personages nauwelijks leert kennen. Het voelt alsof je van een afstand naar een romance kijkt waar de chemie in ontbreekt. Door de middelmatige en dunne plot is dit verhaal eerder geschikt voor op het witte doek of je beeldscherm en minder voor in je boekenkast. Als film komt deze roman echt tot leven, iets dat de auteur niet is gelukt te bewerkstelligen in boekvorm. Dit boek is echter wel geschikt als je iets zoekt waarbij je je gedachten even kunt uitschakelen.
Dat jaar was romance het voornaamste genre dat ik las. Ik verslond alle boeken en genoot van de meesten daarvan. Toen ik deze roman voorbij zag komen, was ik dan ook erg benieuwd. De verwachtingen waren best hoog, want ik had zo’n gevoel dat dit wel eens een fijn boek zou kunnen worden. Aan de andere kant was daar toch dat stemmetje dat zei dat dit misschien toch niet helemaal bij mij zou passen, vanwege het feit dat het perfect zou zijn voor fans van Emily Henry. En laat dat nou net een auteur zijn waarik niet zo’n groot fan van ben. Ook de recensies die ik tegenkwam waren allemaal wat middelmatig. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat ik dit boek zo lang heb laten liggen. Lukt het de auteur toch om het tegendeel te bewijzen en mijn eerdere hoge verwachtingen waar te maken?
Molly Marks is een scenario schrijfster in Hollywood. Ondanks dat romantische komedies haar specialisme is, weet ze dat ware liefde en romantiek maar nep zijn. In haar leven is ze slechts één keer verliefd geweest. Dit was op de middelbare school, op Seth Rubenstein. Hij gelooft juist wel in ware liefde, ondanks zijn baan als succesvol echtscheidingsadvocaat. Hij zoekt al vijftien jaar naar de ware liefde, maar niemand kan tippen aan Molly Marks. Als ze elkaar na al deze tijd op de reünie van hun middelbare school weer zien, gaan ze na een dronken onenightstand een weddenschap aan. Degene die het lot van vijf stellen kan voorspellen
vóór de volgende reünie, krijgt gelijk over de liefde. Het vijfde duo? Dat zijn ze zelf. Molly verzekert Seth dat hij op weg is naar nog een gebroken hart, Seth gelooft daar niets van. Lukt het hem om Molly het tegendeel te bewijzen?
Het valt direct op dat de auteur ervoor kiest om het verhaal afwisselend vanuit Molly en Seth te vertellen. Dit is niet ongebruikelijk binnen het romance genre, want zo leer je de personages goed kennen en wordt de chemie stukje bij beetje voelbaar. Voor deze personages gaat deze vlieger helaas niet op. Ondanks dat ze beide een stem hebben, schort het aan de uitwerking. Ze blijven op de vlakte waardoor het lijkt of er weinig persoonlijkheid in hen zit. Ze ontwikkelen zich nauwelijks. Molly heeft in het verleden een hoop voor de kiezen gekregen, Seth lijkt het allemaal makkelijk af te zijn gegaan. De auteur gaat hier wel op in, maar het maakt geen indruk. Molly’s ongeloof in de ware liefde wordt breed uitgemeten, terwijl seth’s geloof hierin juist onderbelicht blijft. We krijgen weinig van hem te zien als echtscheidingsadvocaat, terwijl Molly’s strubbelingen op werkgebied meer worden uitgelicht. De basale uitwerking is voor een romantische komedie prima, maar hierdoor voelt het als lezer alsof je van een afstand naar de romance kijkt. De chemie ontbreekt en dat is nou juist het probleem.
Dit probleem vertaalt zich namelijk ook door in het verhaal. Vanwege de middelmatig uitgewerkte personages is het irreëel om een diepgaand plot te verwachten. De gebeurtenissen zijn over vijf jaar uitgesmeerd, de tijd die de weddenschap van Molly en Seth duurt. Dit beslaat ook de coronapandemie en de gevoelens die dit oproept bij de personages zijn goed weergegeven. Toch weet dit boek nergens te intrigeren. Dit heeft vooral te maken met het eerdergenoemde ontbreken van dd chemie tussen de personages. Er zit weinig spanning in deze romance. Het is dan ook prettig dat doyle een vlotte pen heeft waardoor je deze roman snel uit kunt lezen. Het komt alleen nergens tot leven. Als film zou dit verhaal het beter doen, wat gezien het beroep van Molly niet gek is.
Ondanks de dappere poging heeft Weer zo’n stom liefdesverhaal mij niet het leesplezier gegeven waar ik vooraf op had gehoopt. Zowel plot als personages zijn basaal waardoor dit boek niet weet te beklijven en intrigeren. Het is geen slecht debuut, maar het mist diepgang door dat je de personages nauwelijks leert kennen. Het voelt alsof je van een afstand naar een romance kijkt waar de chemie in ontbreekt. Door de middelmatige en dunne plot is dit verhaal eerder geschikt voor op het witte doek of je beeldscherm en minder voor in je boekenkast. Als film komt deze roman echt tot leven, iets dat de auteur niet is gelukt te bewerkstelligen in boekvorm. Dit boek is echter wel geschikt als je iets zoekt waarbij je je gedachten even kunt uitschakelen.
1
Reageer op deze recensie
